Seis días e 48 horas. Grecia vén de aprobar unha xornada laboral que legaliza a explotación da clase traballadora. Unha explotación que se practica en moitos países, comezando polo noso, mediante horas extraordinarias que nin se compensan con días de descanso, nin se...
Que a mellor serie estadounidense en emisión sexa unha comedia é un feito extraordinario. Quizais por iso quero dedicarlle un puñado de parágrafos a unha obra que xa recomendei nestas páxinas no pasado: Hacks. Un relato audiovisual que xira en torno á complexa,...
O artista multidisciplinar Alejandro Daniel Casquero Amday (Quilmes, 1989) lanza co selo Club del Disco a súa primeira referencia coma solista, Piezas Argentinas (Libro 1), en formato dixital. Criado nun ambiente de bohemia auténtica, as súas ambicións...
Co público asistente posto en pé, Roberto Pascual recibiu unha longa salva de aplausos tras anunciar que deixa a dirección da MIT. Unha espontánea homenaxe colectiva que premiaba non só a súa entrega profesional e persoal a un dos acontecementos con maior significación socio/cultural no País -dezaseis edicións, desde que se responsabilizou da Mostra no ano 2009 até agora-, tamén a súa capacidade para facer dela unha referencia de calidade entre os máis afamados festivais internacionais de teatro.
“Stranieri Ovunque”, que significa “extranxeiros por todas partes”, título que aporta o colectivo artístico contemporáneo Claire Fontaine fundado en París e que ten a súa sede en Palermo, é o tema da Bienal de Venecia 2024.
A novela gráfica Presas fáciles/Voitres xurdiu a partir dunha información xornalística sobre unha muller do leste que perdera o seu traballo e se viu envolta nun caso de pornografía infantil.
Rematou a 40 MIT Ribadavia 2024 coa súa coprodución, con ButacaZero e o CDN de Madrid, de Iribarne, que pecha un ciclo. Así aconteceu o sábado 27 de xullo, con esa revisión teatral, en clave de sátira, de farsa, entre o Ubú President (Els Joglars, 1995) sobre a figura de Jordi Pujol, e Citizen (Chévere, 2011) arredor de Amancio Ortega.
Baldur Brönnimann, director artístico da RFG: “Queremos construír unha orquestra á altura dos nosos tempos e da nosa cidade”
O director de orquestra Baldur Brönnimann (Basilea, 1968) convertíase a principios do ano pasado no novo titular da Real Filharmonía de Galicia. Na súa primeira tempada completa, titulada “Migracións” (2023-24), quedaban fixados os seus principais propósitos para o conxunto compostelán, a destacar o seu compromiso social e formativo, ademais dunha meditada renovación do repertorio. En breve, arrancará “Inconformistas” (2024-25), a nova temporada deseñada polo director suízo, con quen falamos para coñecer os principais desafíos cos que nos obsequiará a RFG nos próximos meses.
![[Alén dos espellos] Máis sobre o profesor como heroe contemporáneo](https://temposdixital.gal/wp-content/uploads/2024/08/El-maestro-que-prometio-el-mar-1080x675.jpg)
Quero ampliar a visión do heroico docente, que enunciaba no meu comentario de Entre les murs (Laurent Cantet, 2008), con dous filmes recentes: El maestro que prometió el mar (Patricia Font, 2023) e Radical (Christopher Zalla, 2023). De novo, trátase de filmes que reconstrúen “feitos reais” e de novo repito que o que me interesa deles é o que na anterior entrega chamei a “verdade xeral”. A experiencia do mestre republicano catalán Antoni Benaiges na escola rural dunha pequena vila castelá no limiar da guerra civil española, e a do profesor mexicano Sergio Suárez Correa nunha escola dunha pequena cidade fronteiriza cos Estados Unidos hai pouco máis de dez anos, ofrécennos unha perspectiva ben diferente da de François Bégaudeau no seu centro de secundaria da banlieu parisina.
Tal como salienta Xesús González Gómez, o primeiro dos epiloguistas, o dobre perigo ao afrontar a figura do noso santo laico, Alfonso Daniel Castelao, é deixarse levar pola tentación haxiográfica ou polo seu contrario, o afán desmitificador. A primeira virtude do...
