Como foguete retórico-propagandístico para despistados pode funcionar. Pois ben sabe esta tropa e os seus asesores que dende a oposición se vén reclamando unha “tarifa eléctrica galega” (claro está que co respaldo dunha empresa eléctrica cento por cento pública). E pode que tamén de todo o que por caso o que subscribe ten reclamado no seu día ao fío da tramitación do “Anteproxecto de lei de promoción dos beneficios sociais e económicos dos proxectos que utilizan os recursos naturais de Galicia” (Xunta de Galicia, 2023) que foi unha recente, e patética ocasión, para avaliar en detalle como os publicistas desta “tarifa galega” procuran, ou non, optimizar o benestar social e a conservación dos recursos do país. O que sí está claro que procuran é enredar.
Sección
Carta de axuste
E digo eu…
A velas vir
Cara B
Luz de gas
As Claves
Sección
Carta de axuste
E digo eu …
A velas vir
Luz de gas
Cara B
Fiadeiro
A Nova China fai historia
Que a China non é perfecta é cousa sabida. O politicamente correcto é que esa categoría só estea ao alcance das democracias liberais. Non obstante, ao celebrar os seus 75 anos, calquera pode concluír que o seu percorrido histórico recente non ten parangón.
Patriotismo de partido fronte a Cataluña
Setembro é sempre tempo de arrefecer. Mentres o verán agoniza e os días mirran, tamén a temperatura devala. É sempre época de melancolía á que nos empurra o retorno da cotiandade. Ese frío húmido pode impregnalo todo, mesmo as relacións humanas. O encontro entre Pedro Sánchez e Alfonso Rueda celebrouse sen alegrías alén deses sorrisos miméticos e impersoais que sempre ornan os rostros dos políticos na foto oficial. Cortesía profesional obriga a ese sorriso, pero o guión partidario logo promove ollares desconfiados e sentenzas desabridas.
Cara a onde imos, cara a onde nos queren levar?
Neste escenario internacional, se o presente aparece inseguro e incerto, o futuro non se albisca con claridade, xa que a orde nacida logo da II Guerra Mundial aparece sentenciada, non digamos o dereito internacional. As ameazas á paz e á convivencia pacífica increméntanse ao tempo que as dubidas sobre o futuro de Occidente, que é o mesmo que dicir do mundo.
De Sober a Louxo
Contra os undosos horizontes da Ribeira Sacra, nun dourado retiro outonal, o Goberno galego reflexionou. Foi se cadra a aterraxe tras febreiro, o intre no que botas a vista atrás e tomas aire para mirar para diante. O caso é que Alfonso Rueda volveu de Sober cun plan baixo o brazo. O presidente anunciou que Recursos de Galicia -unha sociedade controlada ao 30% pola propia Xunta e co restante 70% en mans privadas- porá en marcha en 2025 unha comercializadora propia “para abaratar e descarbonizar o consumo de enerxía” en Galicia.
Quo vadis Venezuela?
Non se albisca solución política no curto prazo para Venezuela. Dunha banda, constátase un país profundamente dividido, onde goberno e oposición se declaran vencedores dos comicios presidenciais. Doutra parte, concorre unha situación social explosiva caracterizada pola crise económica e humanitaria sen precedentes. Unha depauperización socioeconómica sen paliativos malia posuír as maiores reservas en hidrocarburos do planeta, un fito pouco anodino que redunda en complexos desafíos xeopolíticos.
Entre menos do vinte (centralismo) e o setenta por cen (confederal)
Sostiña nunha recente análise sobre os efectos redistributivos da actual estrutura autonómica do Reino de España que o peso dos recursos públicos non centrais (daquela os que non ingresa directamente o Estado ou a Seguridade Social) acadaba o 27 % (pois Estado e Seguridade Social chegaban ao 73 %). E engadía sobre este 73% que “habería marxe para reducilo e mellorar o equilibrio federalizante do sistema”. Pero ¿ata onde reducilo?
Antoni Castells, exconseller de Economía: “Precisamos un novo pacto de autogoberno co apoio da sociedade catalá.”
Co arranque dun curso político marcado polo primeiro presidente non independentista na Generalitat en década e media, e pola polémica reforma do financiamento de Cataluña, conversamos con Antoni Castells, Conseller de Economía da Generalitat con Pasqual Maragall e José Montilla para botar sobre a situación catalá unha mirada de amplo enfoque.
Impúdica cohabitación
Os neofascistas son o cabalo de Troia que penetra en terreos de conquista para desde dentro ir gañando batallas nunha guerra cultural que ten nas políticas neoliberais, no instrumental da dixitalización e tamén nos actores da política conservadora e socialdemócrata que os normalizan e lexitiman aos seus máis eficaces aliados.
E dous ovos duros
“E dous ovos duros”. A escena de Unha noite na ópera (1935), na que o personaxe interpretado por Groucho Marx negocia un contrato e as súas demandas vense impulsadas ata o absurdo polas que fan Chico e Harpo, é unha boa metáfora do modelo de polarización ideolóxica que rexe hoxe en España.
Outro venres negro
Na illa de estabilidade que é Galicia hai máis de seis anos que se sente un zunido estraño, case un son estático, que soa de fondo cada venres. Mentres milleiros de galegos sintonizan a Televisión de Galicia -un 11% segundo os datos de 2023, aínda que esta cifra foi...
Europa e o xenocidio do pobo palestino
A estas alturas xa deberan quedar poucas dúbidas sobre os reais obxectivos do goberno israelí de quenda coa súa ofensiva, en Gaza e Cisxordania antes e, agora, no Líbano. Non deberan quedar dúbidas porque estamos diante de guerras de exterminio, de auténticos xenocidios. O goberno israelí cos seus actos de barbarie desminte calquera xustificación de que actúa en defensa propia e aí están, por se non foran suficientes as imaxes de destrución que nos chegan, as terribles cifras de mortalidade infantil: segundo un organismo tan pouco sospeitoso de extremismo como Unicef, Gaza estase convertendo nun cemiterio de nenos, cuxo asasinato se contabiliza por decenas de miles. Unhas matanzas que se continuaron en Cisxordania e que agora se ampliaron ao Líbano.
[Tres en raia] Vagas de calor e cambio climático
Segundo as valoracións máis fiables, o verán de 2024 foi o máis caloroso da historia da humanidade. E a tendencia continúa. Estamos nunha situación irreversible? Agárdannos fenómenos climáticos de grande magnitude? Julen Rekondo, Xosé Veiras García e Xabier Vázquez Pumariño aportan a súa visión.
O poder público cede, a banca volve gañar
En moitos dos meus artigos e libros mostrei que a independencia dos bancos centrais que estes reclaman como algo fundamental para as economías é un mito. Ou, mellor dito, unha fraude que nos custa moitos cartos aos contribuíntes. Hoxe vou poñer un novo e recente exemplo que o demostra.
“Te-la chave dos cartos”
A política fiscal do principal partido de oposición en Galicia (BNG) apoiase no criterio de “te-la chave dos cartos”. Un concepto bastante desafortunado que cremos se resume no control e xestión dos fondos públicos (ingresos e gastos) orixinados e empregados en Galicia. Ingresos públicos entre cuxos capítulos básicos están os tributarios, as cotizacións e os ingresos por débeda: hai mais pero recollemos os mais relevantes. Gastos públicos que inclúen as funcións de benestar, os investimentos e o pagamento da débeda entre outros. Neste marco, a primeira pregunta que cabe facerse é se, na actualidade, a Xunta de Galicia está capacitada para “te-la chave dos cartos” anteriormente citados. A resposta non pode ser outra: NON.