Entre o “váyase, señor González” de Aznar e o “váyase, señor Sánchez” de Feijóo, mediaron Filesa, Naseiro, Roldán, Gürtel, Bárcenas, Púnica, ERES, Ábalos, Cerdán, e todo un longo etcétera que puxo no mapa da corrupción política ao Madrid de Esperanza Aguirre, á Valencia de Francisco Camps, á Catalunya dos Pujol, á Galicia dos Baltar e das extorsións empresariais confesadas polo condenado Pablo Crespo, e un rei Borbón que amasou impunemente mordidas millonarias.
Tal vez non haxa mellor exemplo para constatar a progresiva e crepuscular degradación sistémica, que ten na democracia un obxectivo a eliminar, que o do xenocidio que o Estado de Israel está levando a cabo contra o pobo palestino.
Os medios galegos seguen ancorados respecto da cultura nos vellos e caducos modelos periodísticos. Os diarios tradicionais adaptaron as súas tallas ao corpo social, sen máis autoesixencia que a de resistir mirando para outra parte. Imos con moito retraso. No fondo, estamos pagando as consecuencias de terlles negado significación cultural propia aos medios de comunicación durante moitos anos.
A Igrexa despois de Francisco: novo papa, vellas urxencias
Sen descartar que se teñan que prolongar as negociacións e as votacións na Capilla Sixtina do Vaticano, nas próximas semanas a fumata branca e o protocolario habemus Papam anunciarán ao sucesor do falecido papa Francisco. Quedaría así despexada a incógnita de se para esta nova etapa a Igrexa vai seguir priorizando o evanxeo a través dun Bergoglio II, ou vai optar por priorizar a relixión valéndose para iso dun papa cuxo perfil responda á un mix de Wojtyla e Ratzinger.
Coa morte do papa Francisco, a Igrexa católica ten a sede vacante. A elección do sucesor estará moi condicionada por dous factores: o marco xeopolítico -inestable, tensado por Trump e na onda reaccionaria que necesita o capitalismo da vixilancia-, e a polarización eclesial, cun sector ultracatólico disposto a dar a batalla contra os seguidores do ‘papa woke’. Ao que se engade a demanda de cambios estruturais pendentes, cos que adaptar a Igrexa aos desafíos do século XXI. Con todo iso por diante, resulta difícil predicir o que saia do cónclave.
O goberno de Rueda viuse sorprendido polo clamor popular contra o macroproxecto de Altri. Banaliza e criminaliza canda o PP as mobilizacións sociais que os acurralan, temendo que esa marea cívica produza os efectos que tivera para Fraga e o partido a do Prestige.
Aproveitar que o pontificado de Francisco encara a recta final para desacreditar o seu legado e asegurar nun próximo cónclave a elección dun papa conservador, é o que explica as acometidas que vén sufrindo por parte dos que o teólogo Juan José Tamayo describe formando parte da internacional do odio e a alianza cristofascista.
Segundo o Informe Reuters sobre Tendencias e Predicións en Xornalismo, Medios e Tecnoloxía para 2025, as organizacións de noticias terán que afrontar múltiples desafíos en 2025 que probablemente incluirán novos ataques de políticos hostís, ventos económicos continuos e batallas para protexer a propiedade intelectual fronte ás voraces plataformas impulsadas pola intelixencia artificial.
A pretensión de cantos, con Trump no vértice, conforman a alianza entre as grandes empresas do capitalismo tecnolóxico e financeiro e a extrema dereita mundial é a supremacía dunha elite global supranacional. O que o economista Branco Milanovic chama cesarismo globalizado.
A pregunta coa que encabezo esta carta non é baladí: é o sentimento máis poderoso que a verdade? Levándoa ao terreo da política, e ao das plataformas nas que aniñan cantos fan das redes sociais unha esterqueira, interioriza que estamos expostos aos efectos dunha corrente que desertiza a democracia. Acaba por facela improdutiva e impracticable.
