A pregunta coa que encabezo esta carta non é baladí: é o sentimento máis poderoso que a verdade? Levándoa ao terreo da política, e ao das plataformas nas que aniñan cantos fan das redes sociais unha esterqueira, interioriza que estamos expostos aos efectos dunha corrente que desertiza a democracia. Acaba por facela improdutiva e impracticable.
Todos os indicadores sociolingüísticos apunta ao que o galego está máis ameazado que nunca. De non remedialo a tempo, as aspiracións dos representantes do supremacismo lingüístico español de levar o galego a unha vía morta poden acabar por converterse en realidade.
Os neofascistas son o cabalo de Troia que penetra en terreos de conquista para desde dentro ir gañando batallas nunha guerra cultural que ten nas políticas neoliberais, no instrumental da dixitalización e tamén nos actores da política conservadora e socialdemócrata que os normalizan e lexitiman aos seus máis eficaces aliados.
Nun exercicio de funambulismo da peor especie, á vez que renega das mordazas coas que réximes autoritarios atan en curto as liberdades de expresión, de información e medios, Rueda copia deles e fai tábula rasa de todo canto un réxime democrático prevé para impedilo.
Lonxe de botar balóns fóra poñendo o peso da culpa exclusivamente na balanza do tan manoseado sanchismo, ben faría Feijóo en desactivar as mil e unha minas que seguen ameazando a democracia e a convivencia. Como? Colocando o pé no acelerador do plan de rexeneración democrática que Sánchez apenas programou ao ralentí o pasado 27 de xullo.
Malia que a lei europea de medios non tivo oposición, agás a dos grupos ultras como Vox, no Parlamento de Estrasburgo, a proposta de rexeneración mediática que o presidente Sánchez vén de presentar no Congreso, e que basicamente copia a normativa europea de obrigado cumprimento, está sendo duramente contestada polas dereitas. As políticas e as mediáticas. Con multitude de columnistas revolvéndose nun afán por defender non o dereito á información que mandata a Constitución, senón os intereses das empresas que lles dan de comer.
Fóisenos o Justo Beramendi. De madrugada, sen avisar. E deixa entre todos nós un profundo baleiro. Persoal e intelectual. Nunca escatimou tempo e rigor na súa sempre desinteresada colaboración con institucións e entidades que demandaban del unha interpretación histórica do noso acontecer político ou sociocultural. A revista mensual Tempos Novos, e cantos formamos parte deste proxecto de comunicación que el contribuíra a fundar, contou tamén coa aportación, sempre lúcida, independente e comprometida, das súas agardadas crónicas políticas. Mes a mes, desde hai 27 anos. Do que se veu beneficiando ultimamente Tempos Dixital. Para termos unha idea globalizadora da súa personalidade e da súa obra, así como do que representou no campo historiográfico e no do compromiso cívico co seu país de adopción, reproducimos a laudatio que o director dos dous medios citados pronunciou cando Justo Beramendi recibiu no 2008 o Pedrón de Ouro, na Casa da Matanza, en Padrón.
Ao facer non amnistiables os delitos de malversación, os maxistrados da sala segunda do Supremo frean en seco a lei contra a que xa se pronunciaran antes da súa aprobación no Parlamento, e tentan á súa vez pechar a vía europea para que Puigdemont non se acolla a ela. Tanto a oportunidade -cando se negocia unha investidura en Catalunya- como o argumentario utilizado -imaxinando as consecuencias económicas dunha independencia que eles mesmos calificaron no 2019 de ensoñación- levan a pensar na intencionalidade política desta decisión (lawfare). Ao tempo que evidencia a necesidade dunha reforma de calado que limpe e democratice a xustiza, moito máis alá do que comporta desencallar mediante un intercambio de cromos o funcionamento do Consello Xeral do Poder Xudicial.
A lexislatura entrante ofrece unha grella de futuribles de alta tensión que, de non remedialo as urnas, coloca nas mans do bloque ideolóxico conformado pola alianza dos neofascistas e os conservadores de Von der Layen e Feijóo decisións que a curto e medio prazo porían en xogo a supervivencia do proxecto europeo.
Tres son as iniciativas imprescindibles para desabastecer de osíxeno o golpismo xudicial e mediático: liberar o CXPJ do secuestro no que o mantén o PP mediante un cambio na lei que o regula, unha lei de medios que garanta o dereito constitucional a unha información veraz, e meterlle man ao enxendro da chamada Lei Mordaza.
