Nun exercicio de funambulismo da peor especie, á vez que renega das mordazas coas que réximes autoritarios atan en curto as liberdades de expresión, de información e medios, Rueda copia deles e fai tábula rasa de todo canto un réxime democrático prevé para impedilo.
Lonxe de botar balóns fóra poñendo o peso da culpa exclusivamente na balanza do tan manoseado sanchismo, ben faría Feijóo en desactivar as mil e unha minas que seguen ameazando a democracia e a convivencia. Como? Colocando o pé no acelerador do plan de rexeneración democrática que Sánchez apenas programou ao ralentí o pasado 27 de xullo.
Malia que a lei europea de medios non tivo oposición, agás a dos grupos ultras como Vox, no Parlamento de Estrasburgo, a proposta de rexeneración mediática que o presidente Sánchez vén de presentar no Congreso, e que basicamente copia a normativa europea de obrigado cumprimento, está sendo duramente contestada polas dereitas. As políticas e as mediáticas. Con multitude de columnistas revolvéndose nun afán por defender non o dereito á información que mandata a Constitución, senón os intereses das empresas que lles dan de comer.
Fóisenos o Justo Beramendi. De madrugada, sen avisar. E deixa entre todos nós un profundo baleiro. Persoal e intelectual. Nunca escatimou tempo e rigor na súa sempre desinteresada colaboración con institucións e entidades que demandaban del unha interpretación histórica do noso acontecer político ou sociocultural. A revista mensual Tempos Novos, e cantos formamos parte deste proxecto de comunicación que el contribuíra a fundar, contou tamén coa aportación, sempre lúcida, independente e comprometida, das súas agardadas crónicas políticas. Mes a mes, desde hai 27 anos. Do que se veu beneficiando ultimamente Tempos Dixital. Para termos unha idea globalizadora da súa personalidade e da súa obra, así como do que representou no campo historiográfico e no do compromiso cívico co seu país de adopción, reproducimos a laudatio que o director dos dous medios citados pronunciou cando Justo Beramendi recibiu no 2008 o Pedrón de Ouro, na Casa da Matanza, en Padrón.
Ao facer non amnistiables os delitos de malversación, os maxistrados da sala segunda do Supremo frean en seco a lei contra a que xa se pronunciaran antes da súa aprobación no Parlamento, e tentan á súa vez pechar a vía europea para que Puigdemont non se acolla a ela. Tanto a oportunidade -cando se negocia unha investidura en Catalunya- como o argumentario utilizado -imaxinando as consecuencias económicas dunha independencia que eles mesmos calificaron no 2019 de ensoñación- levan a pensar na intencionalidade política desta decisión (lawfare). Ao tempo que evidencia a necesidade dunha reforma de calado que limpe e democratice a xustiza, moito máis alá do que comporta desencallar mediante un intercambio de cromos o funcionamento do Consello Xeral do Poder Xudicial.
A lexislatura entrante ofrece unha grella de futuribles de alta tensión que, de non remedialo as urnas, coloca nas mans do bloque ideolóxico conformado pola alianza dos neofascistas e os conservadores de Von der Layen e Feijóo decisións que a curto e medio prazo porían en xogo a supervivencia do proxecto europeo.
Tres son as iniciativas imprescindibles para desabastecer de osíxeno o golpismo xudicial e mediático: liberar o CXPJ do secuestro no que o mantén o PP mediante un cambio na lei que o regula, unha lei de medios que garanta o dereito constitucional a unha información veraz, e meterlle man ao enxendro da chamada Lei Mordaza.
Na celebración dos 50 anos daquela tan sorprendente como emocional Revolução dos cravos, volvo ler as ‘Quatro histórias para crianças’ que repousan desde entón na miña biblioteca familiar.
Ía ser unha factoría de fibra téxtil. Pero o anuncio tiña trampa: a principal produción dese proxecto que a portuguesa Altri quere instalar na Ulloa será pasta de celulosa. Unha macrocelulosa que ameaza espazos naturais que garanten a supervivencia dos moradores desa comarca luguesa. Contando coa complicidade de Rueda, que ao declaralo “proxecto estratéxico” era sabedor do engano. Con esa carga destrutiva, concederlle os 250 millóns dos Next Generation que solicita sería suicida.
Non foi posible o cambio. Malia a febleza do seu candidato e a ausencia dun proxecto definido de país, a dereita acadou a súa quinta maioría absoluta. O articulista abunda no control escenográfico por parte do PPdG dunha campaña que, ademais de pillar en coiros a unha parte das esquerdas, serviulle para sobreexcitar cun relato de bos e malos o seu tradicional espazo sociolóxico de poder. Contando para conseguilo coa complicidade encubridora e militante dos medios de comunicación, públicos e privados.
