Puntual coma sempre desde que fai 27 anos iniciara en Tempos Novos as súas crónicas políticas e os seus artigos sobre os máis diversos aconteceres conmemorativos, Justo Beramendi enviou á revista, hai apenas dez días, a súa derradeira aportación. “Democracia e esquerdas, á defensiva na UE” é o título que el mesmo elixiu nesta ocasión, e sae publicada neste número de xullo (o 326). Unha análise das últimas eleccións europeas feita coa profundidade e o rigor, coa independencia de criterio, a pedagoxía comunicativa e o compromiso cívico que caracterizaron a súa produción xornalística (e a súa obra ensaística). Un privilexio que tiveron os lectores e lectoras da publicación, e que tivemos todos cantos traballamos neste proxecto de comunicación e información alternativa que el contribuíra a fundar canda outras 150 persoas en 1997.
Justo Beramendi
Justo Beramendi
Da pirueta de Sánchez ao sudoku catalán
Á vista dos resultados das eleccións do 12 de maio e malia a súa vitoria, a Salvador Illa preséntaselle un futuro próximo máis ben escuro. Ou ben non lle deixan gobernar, ou ben goberna refén dunha ERC obrigada a morder, ou ben vai a unhas novas eleccións asumindo o risco dun resultado incerto. E iso sen contar os posibles ecos que este complexo sudoku pode facer resoar no Congreso.
A pantasma de ETA non asusta en Euskadi
Os resultados das eleccións vascas deixan un parlamento conformado por un 72% de deputados nacionalistas, cun incremento relevante de actas para EHBildu que ameaza a primacía política do nacionalismo centrista do PNV en beneficio do esquerdista. O centro-esquerda estatal queda reducido á condición de acólito necesario para formar goberno e a dereita española non pinta nada. E non son estas as únicas conclusións que se poden tirar da xornada electoral.
Sen acougo na lameira
Escribo esta crónica a mediados de marzo, algo antes do habitual por mor da interferencia da Semana Santa no noso calendario. Pero a tempo de rexistrar a enésima convulsión nun escenario xa saturado de crispación e exbaruptos nesa lameira de liorta tabernaria que é hoxe a competición política e que pon a proba a capacidade da cidadanía para aturar que a sobredose de E ti peor! sexa o contido maior da mensaxe que recibe dos partidos en liza.
A novena taza
A quen non quere caldo, dúas tazas, di o refrán. Pois as esquerdas galegas xa levan nove. Nove maiorías absolutas do PP en trinta e cinco anos, con só un breve descanso en 2005-2009: catro de Fraga, catro de Núñez Feijóo e agora a de Rueda, para moitos un actor de reparto. Pero os segundóns tamén teñen o seu Óscar e poden ascender a protagonistas. Tal lle aconteceu a D. Alfonso, uns din que grazas ao seu mentor D. Alberto, outros que máis por deméritos dos seus adversarios e algúns que até por méritos propios. Vexamos que din os datos.
Sinos e sons
“Cada sino ten que dar o seu son”, dicía miña madriña en castelán (era salmantina de Candelario) sempre que alguén, considerado até entón boa persoa, sorprendía a todos cunha falcatruada. En cambio, na política que aturamos no Reino de España dende hai demasiado tempo poucos sinos sorprenden. Os seus sons son dende hai anos previsibles e reiterativos nunha cacofonía crispante, que xa cansa.
Esquerdas, dereitas e nacións en colisión
Agárdase un 2024 politicamente constinuísta, coas dereitas instaladas na belixerancia e un PSOE refén da heteroxénea joint venture parlamentaria.
Luces e sombras dun parto agónico
Outro difícil triunfo do Resistente. Indiscutible e moi traballada vitoria dun Pedro Sánchez que revalida a súa presidencia incluso contra o que el mesmo era e dicía hai uns meses. Pero esta indiscutible vitoria táctica, podería ser asemade un gran erro estratéxico? Non é doado sabelo hoxe. Carentes de facultades adivinatorias, só podemos sopesar as realidades actuais que xogan a favor ou en contra desa posibilidade, e as súas posibles evolucións no futuro próximo.
Todos expectantes
Despois do fracaso de Feijóo, Sánchez negocia co resto dos grupos para conseguir os apoios precisos que lle garantan o éxito na investidura.
O disputado voto do señor Carles
No canto de expoñer un programa de goberno, a sesión de investidura serviulle a Feijóo para facer unha oposición preventiva a un candidato aínda inexistente e a uns hipotéticos goberno e coalición que igual non chegan.