O apagamento foi aproveitado oportunamente por certos sectores para traer novamente á palestra o debate sobre a enerxía nuclear que, aseguran, é limpa. Porén, a realidade é ben diferente.

O apagamento foi aproveitado oportunamente por certos sectores para traer novamente á palestra o debate sobre a enerxía nuclear que, aseguran, é limpa. Porén, a realidade é ben diferente.
Recentemente, a empresa Colossal Biosciences anunciou a desextinción do lobo xigante. Realmente, trátase do nacemento de novos animais transxénicos. As promesas de Colossal desenfocan unha discusión necesaria sobre como e cara onde dirixir os esforzos para a conservación da biodiversidade.
Podemos dicir que é a visión do perigo desde o punto de vista da toma de decisións e sobre o que facemos para evitar danos. Con todo, o armazón complexo de responsabilidades que se dá nas situacións de risco non debe servir como coartada para eludilas, nin para xustificar a parálise, senón para pensar mellor a articulación das respostas nos distintos ámbitos implicados.
Os concellos son esenciais na adaptación climática pois deciden moitos aspectos concretos do uso do solo e das prácticas coas que reducimos a vulnerabilidade. Poden, sen dúbida, reconfigurar os espazos públicos para adaptalos á crise climática.
Coa aprobación o pasado mes de xuño da Lei de Restauración da Natureza, os Estados deben intervir de aquí a 2050 na restauración das zonas terrestres e marítimas degradadas no seu territorio coa fin de recuperar a calidade dos servizos que os ecosistemas nos prestan.
Desde o primeiro berro de alerta co informe do Club de Roma en 1972, un reconto actualizado dos datos que se veñen amoreando sobre o impacto da acción humana sobre o noso planeta non deixa resultados tranquilizadores.
A Comisión Europea está a rebaixar os seus obxectivos sobre o Pacto Verde, ante as protestas dunha parte importante do sector agrario e a presión política dos grupos conservadores. A dereita, negacionista respecto ás causas máis determinantes dos problemas do campo, de forma cínica, ignora os danos e a insustentabilidade das prácticas agrícolas intensivas; e é cega fronte aos retos climáticos que poñen en cuestión a viabilidade do modelo intensivo no futuro.
Sen desprezar a gravidade dos accidentes, hai que ter moi presente que a maior parte do plástico que chega ao mar, entre un 60-80%, débese a procesos habituais. En datos da CE, entre 2000 e 2015 aumentou o 79% a produción de plásticos; en 2019 producíronse 460 millóns de toneladas de pellets no mundo; o 29% do plástico fabricado é para embalaxe; o 49% do lixo mariño son plásticos dun só uso; cada ano vértense de 4 a 12 millóns de toneladas de plástico ao mar. Só hai que pasear polas praias para observar a prevalencia destes restos na beira.
Que desde a consellería de Medio Ambiente se ignoren os estudos científicos e as directrices europeas acerca da contaminación que xeran os plásticos e banalice a súa gravidade, é un exemplo máis da perigosa actitude dunha dereita negacionista das crises ambientais.