As fotos que demostran unha
sorprendente e vella relación de amizade entre Núñez Feijóo e Marcial Dorado,
un dos capos do contrabando de tabaco e do narcotráfico na Illa de Arousa,
poñen o presidente da Xunta contra as cordas. Que daten de mediados dos anos 90
e non existan indicios de terse traducido esa relación en concesións ilícitas
por parte de quen nesa altura ocupaba o segundo chanzo de mando na Consellería
de Sanidade, non lles resta significación política. Nin moral. Porque,
efectivamente, un goberno non debe
fotografarse en malas compañías, doutrina que en 2009 apadriñou o propio
Feijóo mentres o seu actual vicepresidente, Alfonso Rueda, manipulaba a diario
a foto que acreditaba a relación de amizade que Anxo Quintana e o empresario
Jacinto Rey mantiñan antes de que o primeiro deles accedese á vicepresidencia
do bipartito. Se o das fotos en iate cun delincuente son unha infamia -é como o líder conservador
cualificou con afán vitimista a publicación desas instantáneas dezaoito anos
despois-, como hai que cualificar que en vésperas electorais puxese o seu
partido en circulación, tamén con varios anos de atraso, aqueloutra foto en
iate do político nacionalista na compaña dun respectado empresario da construción?
O listón ético sobre boas e malas compañías foi daquela cousa súa. Non se pode
estrañar, pois, de que agora llo apliquen a el sen miramentos, pois que tanto a
travesía de ocio pola ría como as viaxes a xeografías nevadas -¿Picos de
Europa, Andorra, talvez Suíza?- e as estadías na casona de millonario gozounas
en pésima compañía.
A práctica totalidade dos analistas e columnistas en
medios fortemente subvencionados polo goberno de Feijóo concentran
exclusivamente nese acto de cinismo todo o que de perverso ven nas fotos que
publicou o diario El País, e aireou a
prensa internacional. Tentando desactivar calquera iniciativa que, referendando
a idea de que o pasado non perdoa, tan interiorizada en países nos que algo así
tería de inmediato consecuencias políticas, teña por obxectivo conseguir a súa
dimisión, obvian o que a noso ver debera pesar máis no xuízo de valor, político
e moral a un tempo, que é obrigado facer situando o argumentario no contexto
social e político daqueles accidentados e violentados anos 90. Xusto cando,
como o tenente fiscal antidroga Javier Zaragoza denunciou con inusitada dureza
nos últimos días do xuízo pola Operación Nécora (21 de marzo de 1994), en Galicia xa existe o xermolo da
criminalidade mafiosa. Ratificándoo
un ano despois, no xuízo do que José Luís Charlín saíu condenado con 35 anos de
cárcere por terlle intervido no seu día mil quilos de cocaína: A do Rand non é ocasional, senón unha máis
dun sen número de operacións de tráfico de drogas a gran escala nas que case
sempre aparecen as mesmas filiacións.
A de Marcial Dorado, entre elas. Nunha reportaxe, os
enviados especiais de La Vanguardia a
Basilea (Suiza) aseguran que o grupo de Dorado, que aparecera por vez primeira
nun sumario xudicial, o 11/84, ligado exclusivamente á importación ilegal de
tabaco rubio por valor de 102.000 millóns de pesetas, estaba xa daquela (1989)
no punto de mira das policías suíza e francesa especializadas na persecución do
narcotráfico. O fío de conexión era o suízo Michael Haenggi, encargado de branquear
o diñeiro que o capo enviaba a Suíza, aos que detectara a DEA norteamericana -o
departamento contra o narcotráfico- movéndose en Miami na compaña de
norteamericanos sospeitosos de traficar con estupefacientes. Que un ano máis
tarde entrase na redada da Operación
Nécora, todo un bombazo policial e xudicial que tivo unha enorme resonancia
internacional, non sorprendería a ninguén. Os capos de Arousa, deran definitivamente o salto de
contrabandistas a narcotraficantes. Dan proba diso os 5.000 quilos de cocaína e
máis de 3.000 quilos de haxix intervidos nos dous primeiros anos da década dos
90.
No documental televisivo Marea Branca, os realizadores Miguel Ángel González e Joaquín
Pedrido asaltan a nosa sensibilidade de espectadores con historias que poñen a
pel de galiña. A partir tamén dunha vella foto -a dun equipo de fútbol composto
por rapaces de Arousa-, os investigadores/narradores exemplarizan en cada un
deles a deterioración social en que forzosamente cae unha sociedade cada vez
máis sometida ao control económico, social e mesmo político dos capos arousáns.
Os dramas persoais e familiares enloitaron aquela vella foto, simbolizando as
mortes de cinco deles e a esquizofrenia dos demais a traxedia de toda unha
xeración perdida. Acabaron sendo os cachorros da droga, vítimas do negocio e do
consumo, polos que un día se levantaron a voz en grito as nais, nun movemento
de carraxe e denuncia que tivo a súa estrea, co nome asociativo Érguete, ás portas do xuízo pola Nécora,
na Casa de Campo madrileña.
Que no tempo que describimos, e máis en concreto nas
datas nas que Núñez Feijóo encadra o inicio da súa amizade con Marcial Dorado
-1995-, xa se daba o que o fiscal antidroga denominaba xermolo de criminalidade
mafiosa, confírmano tamén os primeiros axustes de contas. O da noite na que
Tucho Ferreiro, un dos moitos cachorros da droga, entrou a tiros nun pub de
Vilagarcía e nunha pizzería de Cambados, matando a Juan Agra Carro e ferindo a
Danielito Carballo, fillo doutro dos capos históricos, suicidándose despois. Ou
a da última noite que viviu Manuel Baúlo Trigo, patriarca do clan Os Caneos, o
que mataron tamén a tiros dous sicarios colombianos, por terse ido da lingua
ante o xuíz Garzón. A brea que lle deron ao arrepentido Portabales no cárcere
da Lama, crendo recoñecer entre os seus verdugos a Sito Miñanco, é outro dos
indicadores.
Con todo isto por diante, reflectido puntualmente e
con grandes caracteres pola prensa e a televisión, e cos sucesivos sumarios que
seguirían ao da Nécora, acabando outro deles nunha condena de catorce anos
contra Dorado, dez por narcotráfico, non é crible que un alto cargo do Goberno
galego descoñecese no seu amigo de comidas e viaxes de ocio ao que era, sen
dúbida, unha malísima compañía. Que para autoexculparse dera a palabra en rolda
de prensa de que, en sabendo en 1997 da súa catadura delituosa, acabou con esa
relación, vinte e catro horas antes de
que o xuíz que enchironou o capo, Vázquez Taín, o desdicira asegurando que nas
picadas telefónicas realizadas entre 2001 e 2003 quedou comprobado que Feijóo e
Dorado seguían en contacto, pono máis en evidencia. Porque mente. Facéndose así
máis sospeitoso.
Non se deduce, cando menos ata que non se demostre o
contrario, ningún acto delituoso nesa amizade. E por iso que dimita ou non como
presidente é cousa que deben decidilo el e a súa conciencia. Porén, o líder da
dereita queda tocado por esa mala sombra, e devólveo ao Gólgota en que os
aspirantes a suceder a un desacreditado Rajoy han penar antes polos pecados do
seu pasado. O que testemuñan as fotos é político -un alto cargo en mala
compañía- e moral -insolidario coa dor das vítimas dos narcotraficantes amigos,
ás que tería que pedirlles perdón. De
paso, alimenta a lenda urbana que durante moitos anos fixo do PPdeG e dos capos
galegos interesados compañeiros de cama.