POESÍA
TREVO, triloxía de outono. Manuel Seixas. Editorial Galaxia, 2021. 172 páxinas
por Manuel Forcadela
Definamos a poesía como un campo que percorre un electrón entre catro polos de magnetismo: o sentimento e o pensamento, por unha banda; a música e a pintura, pola outra.
O electrón pode moverse libremente mais nunca saír do campo porque a súa razón de ser non é outra que a representación, i. e. , dar conta da presenza deses polos no interior dunha conciencia nun proceso de existência, sen chegar nunca a fundirse con eles nin integralos totalmente. E en cada percorrido, sempre enlouquecido e no fondo aleatorio, amañece un poema como testemuña do feito, como trazo do traxecto. Sendo o poema o que se verte en cada un destes polos afastados e opostos, como unha enxurrada de palabras.
Así que unhas veces achégase ao sentimento e outras ao pensamento, outras ensoña tornarse pura música e outras, finalmente, manifestar o parentesco do seu trazo manual na pintura, o deseño, a pulsión escópica e visual.
Penso nisto mentres leo o Trevo, triloxía do outono de Manuel Seixas, publicado por Galaxia, e no que se manifestan de xeito ben visible estas catro opcións. En primeiro lugar, o sentimento, porque este, sen ser un libro sentimental, é un libro cargado de afectos. En segundo lugar, o pensamento, porque ao autor vénceo o peso da cultura amoreada e deglutida, mesmo que sexa para renegar dela, fuxindo de calquera tentación de culturalismo. Mais velaí as citas e as referencias, os fíos isotópicos que se vertebran como resultado dunha lectura, dunha memoria. En terceiro lugar, a música, porque a figura de Manuel Seixas está asociada ás diversas tentativas de vertebración dun pop galego nas últimas decadas. E, finalmente, á expresión plástica, tan manifesta ao longo de todo o volume, coa colaboración de Xurxo Romero Román.
Deteñámonos no tituto, Triloxía do outono. O autor cumpre sesenta anos e inicia o seu outono, sempre dentro da gradación estacional da existencia. Unha teima recomente percorre o volume desde a cita inaugural de A. Gamoneda: “Senta xa a contemplar a morte”.
Nas tres partes desta triloxía (“O camiño natural das bágoas”, “40 pequenos acordes do corazón doente”, “Esta vez fareino bem”) cabe salientar a presenza constante dunha certa atmosfera de despedida, unhas veces como nostalxia dunha mocidade fuxida e xa imposible de resgatar, outras veces como ton dun ambiente limítrofe co estoicismo que deita algúns trazos que nolo aproximan ao barroco. “Que día é este que non remata?”, continúa a preguntar Gamoneda na glosa de Seixas, introducindo o asunto do tempo inaudito ou insólito (nunca oído e nunca acostumado) desta época singular de capitalismo financeiro e neoliberalismo, para rematar sentenciando: “agora a miña paz está en avergoñarme da esperanza” e concluír que “esta é a historia dos afogados ofrecidos á indiferenza”.
Pensamento e sentimento, música e pintura, converxen na segunda parte, na que os “corenta acordes do corazón doente” son acompañados de deseños de mans en disposicións diversas, execuntantes, activas, implorantes, efusivas. A parte final, “Esta vez fareino ben”, fecha o ciclo de xeito hospitalario e patolóxico.
Celebramos este novo libro poético do Manuel Seixas, tentativa de furgar e de fender o veo de sombra que nos afoga.
