Nunha recente comparecencia parlamentaria, Luis de Guindos non tivo reparos en utilizar os seus coñecementos bíblicos.Despois de recoñecer que Bankia “é un caso paradigmático dos erros cometidos nesta crise” e que as chamadas participacións preferentes “nunca se deberon colocar entre pequenos aforradores porque é un produto híbrido, complexo e perpetuo que lles comezaron a vender cando os investidores institucionais deixaron de mercalos”, o ministro rexeitou esixir responsabilidades por todo o sucedido argumentando que el non é un “anxo vingador” e que non quere mirar para atrás para “non ficar convertido nunha figura de sal”.
Con esta metáfora, Luis de Guindos recoñece que Sodoma e Gomorra habitan no universo económico que padecemos dende 2007. El mesmo, antes de ser membro do goberno de Rajoy, participou activamente –entre 2006 e 2008- na xestión dunha das entidades mais emblemáticas do inmenso casino especulativo que padecemos:a compañía de servizos financeiros Lehman Brothers. Mentres adquiría experiencia nun xigante empresarial que se derrubaría como un castelo de area, o seu antigo xefe político –Rodrigo Rato- exercía como director xerente do FMI. Houbo, certamente, unha diferenza significativa entre os dous: Rato dimitiu en xuño do 2007, poucos meses antes de que estoupara nos USA a crise das “hipotecas subprime”, tal vez porque era coñecedor da burbulla que se estaba xestando e non quixo facer fronte ás interrogantes que lle ían formular a respeito das súa evidentes responsabilidades como integrante dun organismo regulador do sistema económico internacional. A vida ten estes paradoxos: Rato regresou sen queimaduras da súa aventura americana e rematou por atopar acubillo en Cajamadrid -unha entidade que pretendía ser a base dun poderoso grupo financeiro controlado por destacados dirixentes do PP- ate que foi devorado pola mesma crise que el contribuíu a alimentar. Os amigos están para as ocasións:de Guindos non quere mirar para o pasado e prefire formular un xuízo xenérico no canto de facer un catálogo preciso dos “pecados” cometidos por Rato no seu labor como administrador principal de Bankia.
A recente decisión tomada polo fiscal superior de Galiza promovendo unha acción xudicial a favor dos afectados polas preferentes é o mínimo acto de reparación que merecen todos eses milleiros de persoas que confiaron nos xestores dunha entidades que practicaron un abuso evidente coa intolerábel inhibición das autoridades políticas e administrativas encargadas de vixiar o correcto funcionamento das prácticas financeiras. Para quen foi vítima dunha fraude destas características, depurar o sucedido no pasado non é un acto de vinganza senón o lóxico exercicio dunha xustiza merecente de tal nome. O grave é que ministros ou presidentes non esixan as responsabilidades derivadas de semellantes feitos: están perdendo unha oportunidade para demostrar que defenden unha hixiene democrática que prestixie ás institucións e recupere a credibilidade das mesmas ante esa cidadanía que asiste, atónita e indignada, a este obsceno espectáculo.