por Sol Álvarez
Samuel érguese cedo unha mañá de sábado da Nova Normalidade. O concerto non é ata a noite, pero non pode durmir. Tocar outra vez diante de xente teno nervioso. Colle o tren en Santiago para reunirse coa banda en Vigo. Canceláronlles polo menos vinte concertos dende marzo. Xa nin o pensa. Está moito máis resignado do que imaxinara. Xa son moitos meses traballando a cambio de likes detrás dunha pantalla. “Carallo, 11,50. Menos mal que me pagan a viaxe”. Leva o protocolo que lle mandaron dende a organización para repasalo no tren. É a cuarta versión que lle mandan. O DOG é imprevisible. Na primeira versión tiñan que levar todos máscaras. Nesta última pon que xa non teñen que facelo. Decidiron asumir o risco e ensaiar sen máscaras. O seu local é pequeno e tampouco poden gardar a distancia. O prezo é non abrazar a mamá, nin á avoa. Pero hai que traballar, e en público gardar as aparencias. Andan todos os da cultura con medo das cancelacións. “Daquela si que me poño coa oposición”.
Ve pasar o tren, que chega case baleiro. Non sube moita xente. “Coche 2 asento 75… por aquí. A ver se non me toca mesa”. A mesa ten outro número, pero xusto detrás, en medio vagón, concéntrase practicamente toda a pasaxe. Seguen a chegar máis persoas ata encher todos os asentos. Do outro lado do corredor senta un home co nariz por fóra da máscara. Había tempo que non estaba tan preto de descoñecidos. Intenta concentrarse no protocolo. Non pode animar á xente a bailar nin a erguerse das cadeiras. Vai ser complicado. O grupo de Samuel é dos de non parar. Pasada Pontevedra ve saír fume do monte. Parece grande. O home que vai ao seu carón, vestido cun polo azul, levanta a vista e ve o lume. Aperta os beizos e move a cabeza en sinal de reprobación. Vai lendo o xornal. “Aumentan os contaxios en Galicia.” A foto de 5.000 persoas xuntas de pé nunha praza de touros en Cádiz. “ Es que si reducimos el aforo a lo que dice la ley no nos compensa abrir”, declara o xerente da praza. O home asinte. Samuel pecha os ollos un anaco e imaxínase no escenario. As cadeiras separadas, a Nacional roldando e todos con máscaras menos eles. Por un momento bota de menos a primeira versión do protocolo. Os únicos sorrisos serán os seus. É moita responsabilidade. Coma saír sen disfrace no Antroido.
Azul
Teño que facer unhas fotos do concerto para as redes. É complicado buscar un encadre no que non se vexan as cadeiras baleiras nin a xente que se acumula fóra do cordón, de pé e bebendo nas terrazas dos bares. Ao mínimo erro bótansenos enriba. Atopo un punto de vista aceptable e escoito a un home de polo azul e xornal baixo o brazo falando moi alto por teléfono. “Hoxe serían as festas”.
A metade da xente celebra na casa. Estes novos do concello sonche moi modernos, non traen orquestra e poñen un concerto. Eu xa dixen que non ía vir a xente, e xa ves. Case todas as cadeiras baleiras, ocupando a praza. E as terrazas cheas, máis lles valera ampliarlle sitio aos bares e deixarse de lerias. E estes a gastar os cartos en concertos cos que ninguén gaña nada. Eu collía e poñía música, pero non en directo nin nada, que soa igual. E toda a praza con mesas. Ou ti pensas que aos turistas que veñan vailles gustar isto? Se cantaran en castelán aínda bueno, ao mellor entendían algo, pero isto así non vai a ningunha parte.”
O home senta nun bar de costas ao concerto. A mensaxe na súa camiseta sae na foto coma un subtítulo: “Galicia é moito”.