Eu xa quedara prendado con “Esto que tienes delante” (Grabaciones en el mar, 2007) onde Eladio amosábanos unha estupenda sensibilidade pop con cancións tan redondas como “Al Himalaya” ou “Espanha a las 8”, ademais dunha enorme carga lírica sen necesidades rococó de ningún tipo, facendo as cousas como e mais difícil facelas: sinxelas, fondas e poéticas.
Pois ben, son estas mesmas calidades as que fan que “Están ustedes unidos” (Esmerarte / Altafonte, 2011) estea sen dúbida algunha entre os discos do ano para un servidor.
Desta vez Eladio (Eladio y los seres queridos) ataca cun disco que soa a clásico canción por canción, e que trae lembranzas do mellor Antonio Vega, mostrando unha bagaxe tan potente como o espírito de incerteza que rodea as cancións do álbum. Incerteza tal vez provocada polo contraste dun mundo interior en certa calma rutineira, que é o de Eladio, que anda baténdose en duelo cun mundo exterior que corre a toda velocidade e onde a telebasura repártenos o opio necesario.
O disco abre con “La cruz”, un corte con mais escuridade da esperada e mais electrónica da prevista, cunha letra hermética que basea o seu encanto na paradoxal frase ” yo soy un suicida enamorado de la vida”, perfectamente en sintonía coa sucesión de acordes en tonalidade menor. Un xa sabe neste intre que está a escoitar algo especial pero é que, ademais, o disco non deixa de medrar cualitativamente en ningún intre, dende a reflexión identitaria de “Están ustedes unidos”, á mordaz e, ao mesmo tempo, tenra “Miss Europa”, onde Eladio recupera un aire folk que muda en “bluegrass” de estadio para “Con el corazón en la mano”, o tema máis rabioso do disco, que reza: “No sé que estamos haciendo, no se que está pasando, no sé si estamos ardiendo o algo se esta quemando”. Sen esquecer “Las madres estan cansadas”, a marabillosa nana para as nais que pecha o repertorio. Tamén hai unha magnífica versión en galego do seu “clásico” (para min éo) “No quiero perderte”, que xa formou parte do primeiro L.P cantado na lingua de Cervantes e que agora muta en “Non quero perderte” sen despeitear demasiado os espíritos esquizofrénicos que aluman o noso cerebro de neno que aínda se atreve a soñar en horario laboral.
En fin, odio as críticas de discos que son mera enumeración adxectivada das cancións, pero cando un álbum ten tantas delas dignas de mención coma o de Eladio, e pouco doado fuxir dise cliché. So direi que Eladio é unha referencia indispensábel da escena pop galega e un autor de cancións maiúsculo que ninguén debería deixar de escoitar e que nunca debería deixar de escribir.