por Sol Álvarez
O sol cae sobre a metade da rúa nunha estrañamente quente mañá de setembro. Semella que aínda poderemos ir algún día á praia en outubro e coller uns cogomelos no camiño de volta, se temos sorte. O inverno preséntase longo este ano, así que mellor que se demore un pouco.
A veciña do lado está confinada. Tivo febre a semana pasada e aínda está agardando que o Sergas a chame para facerlle a PCR. Cando se asoma pola ventá ve a Luísa “Pero Luísa! Non te chamou ninguén? Muller, debías quedar na casa ata que saibamos algo!” “A min non me chamou ninguén. Nin Sergas nin sergos. Chama logo ti ao meu xefe e dille que quedo na casa dez días.”
No terceiro vive Carlos. Ten 16 anos e 16k seguidores en Twitter. Este ano dividen a súa clase en dúas. Tocoulle separado de todos os seus amigos. Carlos pensa que non é xusto, que este virus é unha merda e que o mundo está na súa contra. Por que lle tivo que tocar a el? Agora que todo ía ben no instituto, que tiña unha cuadrilla. Non lles van deixar nin dar unha volta os venres despois de clase. Todo o inverno metido na casa cos seus pais e a súa irmá. Ten que haber algún xeito de escapar de vez en cando e ir ao parque cos seus colegas, a algún recuncho polo que non pase a policía.
Os seus pais teñen a tele posta todo o día. Cada vez que sae ese Pedro Sánchez férvelle o sangue. Ultimamente dedícase a facer memes del e a poñelos en Twitter. Teñen moito éxito.
O son da televisión da casa de Carlos soa en toda a rúa. De camiño á cafetería escoito que algún experto en algo di que o virus non vai polo aire pero si polo fume do tabaco. Cando chego, lembro que voltamos á fase dúas e as barras están precintadas. Pido un café para levar pero dinme que non podo estar alí de pé, que teño que sentar nunha mesa. Interpretamos o acto máis absurdo. Sento 5 segundos, traen o café e marcho.
É mediodía, xa non hai ninguén. Aínda así camiño baixo o sol intenso porque hai unhas frechas no chan que me indican cal é o meu carril. Afogo coa máscara para non contaxiar ás pedras. Dispóñome a quitala e cruzar á sombra, pero pasa un coche da policía. Non se me permite ter sentido común.
Da casa de Carlos sae agora a voz dun tertuliano que di que o virus vai polas ondas da wi-fi.
Chego a casa e abro o Facebook. Sae unha lembranza do ano pasado. A manifestación polo clima en Madrid. Lembro que berrabamos “Este calor non é normal”. Este ano non hai tempo para máis.
Cae a tarde e comezan a pechar as tendas. Belén e as demais caixeiras saen de traballar no súper. Quéixanse de facer horas extra gratis todos os días para desinfectar. Luísa vai sempre a esa hora a ver se queda algo caducado que lle deixen levar á casa. Unha das traballadoras tenlle unha caixiña preparada. Mentres Luísa marcha, Belén comenta demasiado alto “O que tiña que facer era poñerse a traballar”.
Pasa o predicador da fin do mundo das 9 da noite. Cada día pasan tres ou catro persoas berrando soas sobre teorías e conspiracións. Consigo entender algo sobre os chinos comunistas, os masóns e o 5G. Carlos está mirando pola ventá e tecleando no móbil.
Á mañá seguinte acendo a tele. Están retransmitindo dende o Parlamento. Abascal leva impresas varias capturas de reputados twitteiros, Carlos incluído, para referendar que a Covid é unha conspiración comunista chinesa venezolana e que Pedro Sánchez ten que dimitir.
Carlos engade unha bandeira de España ao seu perfil de Twitter.