As proezas son como se contan. Son como as autobiografías: unha serie encadeada de feitos que aparentan verosímiles pero desafían a realidade. As proezas, como a épica, son un xénero desmandado que necesita certa fe por parte do receptor. Como a poesía eufórica, como viaxar en grupo, como a lectura de programas electorais.
A literatura xornalística conta e volve contar casos de xentes do común que foi capaz de facer un esforzo sobrehumano en casos de situacións críticas: unha nai que levanta un automóbil para rescatar a seu filla. Posibilidades que a física e a estatística desmenten pero que a ficción alimenta porque, tamén hai que telo en conta, estamos feitos da mesma materia dos soños.
As proezas sobreviven pola lei do mínimo esforzo. Como os bulos ou a historia de España. Porque poñerse a desmontar cada unha delas precisa de dedicación e calma, de enerxía e tempo. Deixalas estar só reclama querer crer. A verdadeira proeza das proezas debe ser como a literatura se impón sobre a realidade comprobable. Debería escribir ficción e non literatura, pero esta é unha confusión interesada. Como a narrativa das proezas. Como esa valla manía suicida de que crer sexa máis fácil que saber.
