Algunhas familias do mundo teñen máis televisores que integrantes. Non digo pantallas. Televisores: co seu mando a distancia, cos cables ensarillados e o pó descansando sobre a súa traseira. O televisor é a parte máis confiable da familia. Segundo quen escribían a Bart Simpson é a familia ideal: dá moito e nunca pide nada. Daí a súa fabulosa capacidade para ser doméstico.
A televisión nunca mente. Só hai que aprender a mirala. Como aos parentes hai que aprender a verlle as costuras e as manías, os costumes e as ausencias. En canto nos familiarizamos coa televisión xa se ve que si, que nos conta a súa historia e a biografía de quen a fai porque de todo quedan rastros e todo rastro é unha mancha que deixamos atrás.
Como toda forma de poder á televisión non lle gusta que lle discutan, evita os controis e que lle digan como ten que ser. Cámbianse as leis para ter mando sen distancia ou invéntase un disimulo porque disimular e contar historias é o oficio da televisión. Como é un parente máis nunca nos poñemos serios con ela e deixamos que faga e desfaga ata convertela nun ditador familiar que nos di como, cando e que. Ten a súa parte cómoda, claro. A televisión é confortable. Máis que os parentes.
A televisión maniféstase desde o televisor e o televisor sempre esta aí. Explicándose. Sen cansarse, sen queixa, sen dimisión. Como se o botón de encendido non valese tamén para apagar.
