Non existe a morte. É un constructo cultural que imos alimentado de importancia e inevitabilidade. Con máscaras, tratamentos, receitas, filosofías, literaturas, cruces, pedras por riba das lápidas. Co paradoxo de saber que cando desapareces, todo o mundo dá as mellores opinións sobre ti. É dicir: reaparecer na túa mellor versión. Non existe a morte como feito porque en canto chega a morte todo desaparece para quen desaparece. Non existe, pero non deixamos de facela máis grande con obituarios, con lembranzas, con monumentos, con placas nas fachadas dos colexios. Unha demostración literaria, unha compensación simbólica en diferido que, pola calada, recoñece que non fixemos todo o posible por quen morre cando podía serlle útil.
Do mesmo xeito que fixemos do amor a cara sublime da nosa necesidade de compaña, facemos da morte unha xustificación das necesidades en vida. Todo ten présa porque a morte sempre está aí, como posibilidade, como ameaza. Vivir rápido, morrer tarde. Aforrar toda a vida, coidarse, precaverse, tantear a deus, negociar co demo, xogar para ir aprazando a cita. Demostrar que seguimos sendo unha especie supersticiosa por outras medios.
A morte é inexorable, como o capitalismo. Pero tampouco os ricos conseguirán ser eternos, porque a morte non existe. Non existe, pero pitou a lavadora e hai que ir poñer a secadora.
