A primeira vez tiña oito anos. Ou pode que nove. Era verán.
Polas tardes, tras a sesta, deixábannos coller as bicicletas e dar voltas ao redor da igrexa. Unha, dous, tres, catro voltas. Lateral, fondo, lateral, fachada.
Ás veces faciamos carreiras. A meta era un portalón verde. Tiñas que tocalo coa roda dianteira para obter a vitoria. Cinco, seis, sete voltas. Se corría soa, autocompetía, tentando autosuperar o conseguido en días anteriores. Oito, nove, dez voltas. Derrapaxe. Once, doce voltas. Sen mans. Trece voltas.
A voz chamoume desde o lado esquerdo do templo, oculta e escura entre a pedra gris e o van dunha porta. Pedíame que me achegase. Ven, guapa, ven. Ven, guapa. Dubidei un instante, apenas o tempo suficiente para me fixar na figura que me reclamaba. Ven, guapa, ven. Era un home vello como os mobles vellos. Ven, guapa, ven, mira.
Achegueime. E mirei. O home mostrábame o seu pene vello e o seu sorriso vello.
Ven, toca, guapa, ven, toca. Quedei coma unha estatua, convertida en mármore paralizante. Sen voz. Toda eu era pedra. E non lembro nada máis.
Co paso dos anos, ata hoxe, chamáronme outras voces e atacáronme, saíndo pola dereita e pola esquerda, por diante e por detrás, no verán, outono, inverno e primavera. Podería relatarlles decenas de agresións, desde os mal chamados “micromachismos” cotiáns, ata o abuso, pasando pola violencia xestual de tocarse os collóns ou pedir que lla chupes, a verbal de ser sempre puta e reputa, como todas as demais; todas putas. Podería contarlles decenas pero quedo con tres, polo literarias -tal vez-.
Unha. Inverno. Cinema. 10 anos. Apagábanse as luces e el tocábame sobándome por encima da braguiña. Cando pasara un intre, metía a súa man por dentro, como un verme buscando un refuxio quente. Regalábame pipas para que me sentase ao seu lado. Era o acomodador.
Dúas. Outra vez verán. Festa patronal. 14 anos. Outra vez unha igrexa -tantas veces, as igrexas!-. Aparece por detrás e agárrame, quéreme tombar. Desequilíbrase e cae. Corro. Outra vez a voz. Tarda horas en saír.
Tres. Outono. Autobús repleto. Viaxo de pé. 20 anos. Un corpo masculino pégase por detrás. Noto a súa dureza buscando as miñas nádegas. Sepárome e empuxo, como cando queres avanzar e abrirte paso entre a multitude dun concerto, unha manifestación ou un incendio.
E así sempre, sen saber nunca se os agresores ían chegar pola esquerda ou pola dereita. Asegúrolles que tanto ten porque o agresor é sempre o mesmo: o que o fai porque sabe que pode, porque cre que pode, porque lle deixan que poida. Pola esquerda e pola dereita.
Unha volta, dúas voltas… mil voltas.
