Por que o ceo é azul? Quen son os Reis Magos? Por que non cae a lúa? Por que chove? Existen os monstros? Por que o sangue é vermello? De onde veñen os soños? Por que non vivimos para sempre? Pasa algo por comer vermes? Como nacen os bebés ? Por que roxen os leóns? Onde está o País de Nunca Xamais? Por que son redondos os planetas? Por que está quente o sol? Por que voan os paxaros? De onde saen as estrelas? Por que non se pode respirar na auga? Cando é o Día do Home?
…E quen é Deus?
Non teman, non son preguntas trampa. Tampouco son avaliativas.
Eu diría que son entre socráticas e existenciais, preguntas profundas, desas que se non es quen de responder e aceptar, entras en crise.
Aceptemos, pois, que:
O ceo non é azul. Os Reis Magos son os pais. A lúa non cae pola gravitación universal. Chove porque o vapor de aire condénsase e forma nubes que, cargadas de auga, precipítana sobre a terra. Os monstros existen. O sangue é vermello pola hemoglobina. Os soños veñen do córtex frontal do cerebro. Freddie Mercury dicía que “para sempre” é o noso hoxe. Se comes vermes, depende do verme. Os bebés nacen da vaxinas das mulleres. Os leóns roxen para demostrar o seu poder, escorrentar aos intrusos e defender o seu territorio. O País de Nunca Xamais é unha illa ficticia. Os planetas son redondos porque a gravidade tira igual de todos os lados. No interior do sol prodúcense reaccións nucleares de fusión, por iso está quente. As ás permiten voar aos paxaros. As estrelas nacen por azar. Os nosos pulmóns non son capaces de extraer o osíxeno da auga. O home ocupa ao longo da historia -de cada día desta secular e interminable historia desposuída de mulleres- todos os espazos centrais, conformando o canon nas artes, o sexo, a ciencia, a literatura, a filosofía, a guerra, o relato, a economía e o capital, a igrexa; eles son o poder, a forza, o territorio, o dominio, o imperio, os heroes, os opresores, os amos. Os patriarcas. A vara de medir da masculidade hexemónica.
…E Deus, é a resposta emocional ao inexplicable, a todas as preguntas que non podemos contestar. Con El –tamén home- evitamos entrar en crise; vivimos nunha anestesiante éxtase.
A outra opción é alcanzar a madurez e abandonar o pensamento máxico. Cando iso ocorre, deixas de facerte todas esas preguntas que non te levan a ningunha parte e respondes outras como que fai no teu garaxe un Maserati, que foi dunha factura de 620.000 euros “que non se pagou nunca” e 922.000 euros por vacinas que nunca se venderon.
Cousa distinta sería, que todo eso ocorrese no País de Nunca Xamais.
Estou segura de que “Campanilla” non o permitiría.
