“Fun concebido en medo, nil fun nado / e ao medo estou por sempre condenado. / Medo do aquén, do alén, medo de todo” (A nada destemida, Antón Tovar) Primeiro apareceron nas rúas das nosas aldeas e, aínda que a ocorrencia non parecía moi natural, non lle demos...
“Presiento que tras la noche / vendrá la noche más larga, / quiero que no me abandones, / amor mío, al alba, / al alba, al alba.” (Al alba, Luis Eduardo Aute) No libro A festa da insignificancia, publicado en 2014, Milan Kundera aconséllanos que non tomemos o mundo...
“Essas criaturas tinham todas vendido a alma a um diabo da plebe infernal, avarento de sordidezas e de relaxamentos”. (Livro do desassossego, Fernando Pessoa). Nunca seremos capaces de desentrañar a rutineira teimosía dos donos dos bares, dispostos a aparvarnos...
Os devotos do café da media mañá seguen coa mesma actitude da semana pasada, cando un bocapodre aireara na televisión do bar as perdurábeis masacres de Netanyahu sobre a poboación palestina.
Antonte, mentres paseaba, chamoume desde a Arxentina, Lisardo Quintas Teixeira –o meu tío Lisardo– para preguntarme polas recentes eleccións galegas. Pretendía confirmar se ese tal “Eme Punto” Rajoy, que sente veneración por Milei, era o mesmo que lle axudou a Alfonso Rueda a ser presidente de Galicia.
Ao meu tío Lisardo amólalle moito comprobar como, cada día que pasa, hai máis despistados que valoran en exceso as aparencias, despreocupándose da esencia das cousas e do benestar da xente.
«Por pequenos que sexan, os paseos lindos están case sempre inzados de formas e de poemas vivos, de feitizos e de belezas naturais». (Robert Walser, O Paseo) De todas as sensacións que somos capaces de percibir e sentir hai unha que carece de esencia, porque despreza...
Iolanda non escribe mensaxes no WhatsApp porque non ten amigos rexistrados. Para ela as festas do Nadal forman parte da bagaxe que se foi estiñando no pendello da insignificancia. Se dela dependese, eses días non figurarían nos almanaques.
Iolanda marchara de moi nova a Barcelona para traballar de camareira –iso é o que dicían– e nunca regresara ata hai cousa de dous anos ao lle morrer a nai. E foi entón cando decidiu ficar na aldea.
As invernizas e sempiternas noites da infancia nunca se cansan de rebrotar na nosa memoria. Nunca. Cada vez que apalpamos tempos indecisos –infestados de xeadas rabiosas e chuvieiras reincidentes– en que a bocanoite chega canda a tarde…
