“Essas criaturas tinham todas vendido a alma a um diabo da plebe infernal, avarento de sordidezas e de relaxamentos”. (Livro do desassossego, Fernando Pessoa). Nunca seremos capaces de desentrañar a rutineira teimosía dos donos dos bares, dispostos a aparvarnos...
Fiadeiro
A invernía perdurábel
Os devotos do café da media mañá seguen coa mesma actitude da semana pasada, cando un bocapodre aireara na televisión do bar as perdurábeis masacres de Netanyahu sobre a poboación palestina.
A teimosía da perpetua escuridade
Antonte, mentres paseaba, chamoume desde a Arxentina, Lisardo Quintas Teixeira –o meu tío Lisardo– para preguntarme polas recentes eleccións galegas. Pretendía confirmar se ese tal “Eme Punto” Rajoy, que sente veneración por Milei, era o mesmo que lle axudou a Alfonso Rueda a ser presidente de Galicia.
A esencia non está na casca
Ao meu tío Lisardo amólalle moito comprobar como, cada día que pasa, hai máis despistados que valoran en exceso as aparencias, despreocupándose da esencia das cousas e do benestar da xente.
O gozo de pasear sen ir cara a ningures
«Por pequenos que sexan, os paseos lindos están case sempre inzados de formas e de poemas vivos, de feitizos e de belezas naturais». (Robert Walser, O Paseo) De todas as sensacións que somos capaces de percibir e sentir hai unha que carece de esencia, porque despreza...
Que che trouxeron os reis?
Iolanda non escribe mensaxes no WhatsApp porque non ten amigos rexistrados. Para ela as festas do Nadal forman parte da bagaxe que se foi estiñando no pendello da insignificancia. Se dela dependese, eses días non figurarían nos almanaques.
A espantosa realidade das cousas
Iolanda marchara de moi nova a Barcelona para traballar de camareira –iso é o que dicían– e nunca regresara ata hai cousa de dous anos ao lle morrer a nai. E foi entón cando decidiu ficar na aldea.
Anatomía do frío que non cesa
As invernizas e sempiternas noites da infancia nunca se cansan de rebrotar na nosa memoria. Nunca. Cada vez que apalpamos tempos indecisos –infestados de xeadas rabiosas e chuvieiras reincidentes– en que a bocanoite chega canda a tarde…
Recompor a memoria. En galego, claro!
Nos camposantos descansan os ósos da xente que sempre falou en galego; mais, no tránsito da vida á morte, a meirande parte dos curas impóñenlle, aos familiares dos seres queridos, o seus último adeus nunha lingua distinta.
As gloriosas fragancias da Gloria
Eu non comprendía como aromas tan ordinarios podían distraer a miña mente con tantos recordos pretéritos. Puiden saber que, cando as moléculas olfactivas chegan ao cerebro, buligan e furgan no sistema linfático, ata atopar os recordos que, ao longo da vida, se van almacenando na artesa dos pretéritos.