Levaban oito meses chateando a través dunha desas páxinas de contactos e por fin ía coñecer a Elisa. Quedaron na Tuerka 27, segundo dixo un sitio moi especial. Recoñeceríaa porque levaría con ela unha novela de Philip Roth, La humillación. El nunca lera nada deste autor aínda que oíra falar del e tamén sabía que Elisa era unha lectora empedernida. No seu caso a lectura nunca fora un dos seus fortes, diso encargárase o seu pai ao facerlle ler dende pequeno dúas horas todos os días, agora cos anos sabía que os praceres non poden impoñerse.
Esta era a súa primeira cita cunha muller da que coñecía todo menos o seu aspecto físico. Elisa non poñía fotos dela en ningunha parte. El creara a súa propia Elisa na súa mente. Nin alta nin baixa, de pelo escuro e ollos marróns como o mel. A imaxinaba cuns labios carnosos, delgada e con pouco peito, así lle gustaban a el, sabía que iso era raro, todos os seus amigos falaban das tetas voluptuosas que tiña esta e a outra, vamos que canto máis grandes mellor, neso si que coincidía co seu pai, a súa nai era unha muller fermosa, pero nunca destacara por ter unhas tetas grandes.
A roupa xa a tiña preparada, fora cortar o pelo e fixera o traxecto ata La Tuerka 27 tres veces, nas tres ocasións quedouse na beirarrúa de en fronte. Sempre había xente sentada fóra fumando e falando, as idades variaban moito, desde nenos e nenas de doce anos , adolescentes, ata persoas de trinta en diante. A xanela estaba chea de letreiros anunciadores do que parecían obras de teatro “Debuxos animados”, “Luxuria”…
E chegou o día, eran as oito e media, sabía que o traxecto lle levaría exactamente vinte minutos, tiña dez minutos de máis por si xurdía algún imprevisto. Foi dando un paseo. A partir de hoxe a súa vida podía cambiar, por fin podería deixar de estar só ante a pantalla do ordenador, e eses pratos tan exquisitos que sabía cociñar terían a alguén esperándoos. A cociña era o lugar onde se sentía máis ledo e seguro, era un bo cociñeiro, seguro que Elisa sabería apreciar ese don nel.
Alí estaba, La Tuerka, xente fora como sempre, ninguén se fixou nel, o local dentro era acolledor, tiña dúas plantas, a de abaixo non sabía para que era, pero nesta estaba a cafetería, nunha mesa do fondo estaban sentados dous homes e unha muller en animada conversación, a muller vestía un bata de casa e zapatillas, un deles vestía de muller e o outro so destacaba polo seu pelo, lle recordaba o de Lord Byron. Elisa non chegara, sentouse e pediu un café. Entretívose observando á xente. Como falaban, rían, tocábanse.
O seu ánimo estaba decaendo, xa eran as nove e vinte e todo o mundo empezou a moverse, uns baixaban as escaleiras, outros entraban nunha habitación que estaba ás súas costas, os dous homes e a muller xa non estaban na mesa, e o local quedou en silencio. Quedaban a camareira e mais el. Pediu un whisky, necesitaba algo que lle dera ánimo ao seu corpo e a súa mente. Elisa non aparecía e empezaron a oírse aplausos e voces de xente rindo e falando. Outra vez todos aos seus postos, na rúa, nas mesas.
Estaba claro que lle dera plantón, así que ía pedir o seu terceiro whisky. Gustáronlle os ollos da camareira, grandes, limpos.
-En vez doutra copa poderías mercar unha torca e ir ver algunha das obras, hoxe son todas moi divertidas, só costa tres euros e xa veras como as pasalo ben, anímate.
Alí estaban as porcas, brancas, azuis e verdes. Non podía dicirlle que non á única muller que lle fixera caso aquel día, mercou a branca.
-Tes que baixar a escaleiras, alí están as tres salas. As obras duran media hora, cando remate xa me dirás se che gustou.
Ás dez menos dez a mesma movida, toda a xente entrando, e repartíndose nas salas. A miña era unha habitación pequena. A xente sentouse no chan. Ao fondo a rapaza da bata e as zapatillas estaba sentada lendo unha revista, era moi fermosa. Entrou o rapaz do pelo ao Lord Byron e empezou a obra. A historia era divertida, unha parella de trinta anos, ela queixándose da falta de atencións sexuais del, empregando ese trucos que as mulleres coñecen tan ben, el intentando quitarlle importancia e dicíndolle que a quere e que non hai ningún problema. O texto era divertido e dous actores moi bos. De cando en vez implican ao público, sentinme ben, esquecín a Elisa.
Volvín á cafetaría ca esperanza de vela, pero ninguén tiña a novela de Philip Roth, comprei as dúas porcas que me quedaban, a verde e a azul, e así pasei a seguinte hora. Cando saía da última ía empezar unha monologuista, pedín outro whisky e senteime a escoitar o monólogo.
E alí estaba, sentada nun tallo ca novela de Philip Roth na man, e disposta a empezar o seu monólogo. Tal como eu a imaxinara, nin alta nin baixa, os ollos color mel, delgada e sen moitas tetas. Empezaron a suarme as mans, busquei a súa mirada, algún indicio de que me recoñecía, era o único que levaba posta unha camiseta ca cara de Darth Vader e debaixo a frase Helado Oscuro.
Soamente podo recordar a primeira frase do monólogo: na vida dos actores hai dúas etapas, antes e despois dos sesenta… O resto do tempo só a vin a ela. Cando empezou a aplaudir a xente intentei achegarme a ela, pero foi coma se se esfumase.
Subín a preguntarlle a miña amiga a camareira como podía falar coa monologuista.
A rapaza miroume con estrañeza.
-Hoxe non hai monólogos. Só temos microteatro.