Terbutalina están en todas partes. Parece que case en cada festa que se arma no país aparecen eles, a maioría das veces enriba do escenario. Ultimamente teñen andado por Cee, Lira, Pontevedra ou as Festas do Barrio de San Pedro en Compostela, no que chaman Xira Funeraria. Coa intención de descubrir que é o que espertou esta febre, falamos con Samuel L. París (ou Samu Terbutalino), baixista. “Galicia é un país fácil de enganar. Temos a todo o mundo enganado. O segredo de ir tendo tantas datas é sinxelo: MENTIR.”
E máis cando hai que competir coas verbenas da Panorama. “A diferenza entre nós e a Panorama é que somos máis baratos, que non nos rompemos tanto o tabique e que non somos tan retrasados. O resto, todo igual: vestiario, espectáculo de luces, repertorio…”.
A pesar diso, o que fai de Terbutalina a gran esperanza negra da música muradá non é necesariamente ofrecer máis a mellor prezo. A súa música parece simple, pero podemos usar adxectivos máis bonitos e dicir que é primitiva. Son poucos acordes, dos que saen de dentro como quen non quere a cousa, igual que podía pasarlles ós Ramones. Tocados rápido e cuspidos sen pensar demasiado (aparentemente) cos métodos do rock and roll, en sentido amplo. “O que nós facemos é consecuencia de que non damos máis. Non facemos nada que non fixeran outras bandas. Non somos ningunha novidade. Todo vello e belo.” Eles defínense como gastropunk. Disque o punk morreu e eles comeron o cadáver. “Con cañas de herbas todo baixa ben. Tampouco é que nos meteramos un empacho de punk… Foi como comer entre horas.”
Hostias para todos
A súa última gravación é unha especie de mellora da fórmula. En xeral, está mellor tocado, mellor escrito e mellor gravado que o Broncodilatador, o seu LP anterior (ollo, só pasaron nove meses). Parécese máis ó seu directo, o cal é de agradecer porque nos concertos son divertidos de verdade e, ademais, contundentes como unha patada na cara. A xente pásao ben, ri, baila e berra as letras porque as sabe. Pensabamos que ese era un dos motivos polo que os seus discos se podían descargar de balde, pero non. “Realmente imos a pachas con R e Telefónica. Cobramos unha porcentaxe do consumo da rede correspondente a cada descarga dos nosos discos. Ao mellor pensades que somos uns hippies dos que regalan os discos, pero hostias.” No musical, deixaron un pouco de lado os devaneos con outros estilos que había antes (o ska en Cura de la hostia, o indie en Rubia -que era unha canción pop redonda-, o disco en Cheiras ao bravo) e pisaron o acelerador para facer, máis que nada, garaxe. Entrou Carlos na batería. Brais, o batería anterior, pasou a tocar o teclado e iso axuda a que o sonido estea máis cheo e compacto. Nos directos apóiao nunha táboa de pranchar. Algúns toques máis pop nas melodías séntanlles realmente ben e os coros quédanse pegados na cabeza á primeira. Hai máis matices do que parece. Tal vez ó facer gastropunk en plan primitivo -doutra maneira non se pode- parece que non hai ningún.
Nas letras, reparten en todas direccións sen preocuparse demasiado. Como lles pasaba a Siniestro Total, no medio do humor e o absurdo aparecen cousas lúcidas á hora de falar dunha sociedade que tamén se puxo bastante absurda ultimamente. Bueno, tampouco podemos estar moi seguros de como tomarnos unha frase como “jardas o churrasco no USB”. A ambigüidade ás veces é síntoma de intelixencia. Imos pensar que neste caso si, que non tentamos sacar conclusións precipitadas. Un dos grandes artífices deste absurdo, Gerardo Conde Roa, é precisamente quen inspirou a canción que dá título ó EP. “Don Gerardo foi o mellor que pasou pola política europea en moitos anos. Sentimos un oco no intestino que será imposible de encher a curto prazo. Currás, Feijoo, Néstor Rego… calquera político ao lado de don Gerardo é como comparar a Bogarde con Garrincha.”
Igual que Conde Roa, a canción non está no EP. É un dos temas inéditos que van aparecer no segundo recopilatorio do Galician Bizarre, que está a punto de saír do forno. Que opinan eles do movemento? “É unha entelequia que só vive na mente de Rafa Anido e dos Monstruo. Fóra de aí, non ten máis sentido que outros inventos como o gastropunk, o caciquismo en Ourense, os criollos para veganos ou os partidos de centro.” Non queda moi claro se hai cousas que os irritan, a excepción de “que poñan a luz dos cuartos de baño por fóra”. Preguntamos aquelo que dixera Paloma Chamorro a Siniestro: hai algo co que non vos metades? “É mentira que nos metamos con todo o mundo. Non sei de onde sacades iso. Pensabamos que erades un medio serio. Tedes un carácter cerrado, oscuro y gallego.” Detrás da retranca hai mala hostia? Non sabemos se estamos tomando a obra da Terbutalina demasiado a broma ou demasiado en serio, e atopar o termo medio parece complicado nun grupo que di pretender “comer de balde e que nos dediquen o día das Letras Galletas cando morramos.” Tentamos averiguar algo máis preguntándolles polo seu proceso creativo, para comprobar se hai grandes discusións intelectuais no local de ensaio e atopamos unha confesión: “Somos moi malos creando. Do noso actual repertorio, nós non compuxemos ningún tema. Todos foron elaborados por membros de John Happy Driver e de Familia Caamagno. Eles compoñen e nós pagámoslles o que nos pidan. Todos contentos.”
Diversificando
Por se non tivemos Terbutalina dabondo, eles diversifícanse aínda máis. Á parte dos concertos da Xira Funeraria, que os van levar proximamente por toda la geografía gallega. Ó Festival Revenidas, á Festa da Dorna de Ribeira, ó Festigal, a Meira, á praia do Ézaro e ó Brincadeira/Rock in Cambre, onde tocarán o mesmo día que o que moitos chaman o Daniel Johnston galego, Cañita Brava. “Vai ser o día máis importante das nosas vidas”. Ó tempo, acaban de sacar o seu primeiro videoclip, “Suisidarse”. Nel amosan as súas cualidades como actores e trasladan a canción a imaxes co engadido dun boy scout (Carlos), un cura (Samuel), e Mon, impagable como a nai de Migui, o cliente do peluqueiro que quere suicidarse (Brais). Vendo todo isto, non é de estrañar que agora estean involucrados en Hostiaso, unha curtametraxe de Deica Audiovisual aínda en preprodución que tamén vai contar coa presencia d’O Leo e Arremecághona. “Todos os produtos audiovisuais nos que estamos involucrados teñen unha clara finalidade: denunciar ante o mundo enteiro os efectos xenéticos da endogamia que padecemos na costa e que se reflicte nas nosas fisionomías repletas de anomalías.” Por se fóra pouco, o propio Samuel L. París acaba de publicar en Edicións Positivas Inflamable, un poemario no que tamén reciben hostias membros do establishment cultural galego como Antón Reixa, Miguel Anxo Fernán-Vello ou Manuel Rivas. Na contraportada pon “A literatura pode debe arder”. E coa música, que sucede? “Hai que comela, vomitala e volver comela.”