O xornal da mañá anunciara un marcado descenso das temperaturas cara a última hora da tarde. Agora, ao saír da boca do metro puido sentir un frío xélido a baterlle na cara e involuntariamente, encolleu o seu colo sobre os ombreiros, para abrigalo aínda máis coa bufanda de la que o cubría. Maldito inverno; este ano chegara temperán e con présa despois dun verán máis ben ausente e semellaba facer aparición recio de máis.
Efectivamente, non errara o prognóstico do tempo: “agárdase para esta xornada un descenso notable das temperaturas e fortes vagas de vento que provocarán unha sensación térmica de baixo cero”. Subiu apurado as escaleiras que o levaban dende o corredor do metro á rúa metendo as mans no fondo dos petos do seu chaquetón e apurou o paso. A aquela hora, as luces dos farois iluminaban as rúas empedradas, agora desertas de turistas pola chegada da noite e mesmo do frío, e alá ao lonxe viuna aparecer ao atravesar a esquina.
Aínda baixo a luz do farol resultaba difícil recoñecela. As sombras, desdebuxaban a súa forma, desfacendo a recta caída dun chaquetón desabotoado que cubría as súas costas encrequenadas.
Lembrábaa dende había tempo. Vagando polas rúas da cidade. Envellecida, allada e cunha ollada sempre triste.
Albiscouna ao pé dunha árbore e puido ver como se detivo. Procuraba algo. Quizais algún peso caído do peto dalgún dos turistas que invadían aquel barrio durante o día, cargados coas súas cámaras de fotos e coas súas mochilas ao lombo escaleiras arriba para acadar aquelas fermosas e impresionantes vistas sobre os tellados daquela urbe devoradora. Quizais só ollaba o pavimento do chan esperando atopar algunha ilusión para seguir adiante. Unha razón. Ou un chisco de ganas para dar un paso máis.
E a medida que se achegaban puido ver no seu regazo un vulto empaquetado nun pano ao que se cinguía coma o seu bebé. Un anaco de pan que alguén lle dera ou que quizais atopara nalgunha das papeleiras que enchían a cidade e que á fin do día remataban repletas de residuos insospeitados.
Camiñou a paso apurado e ao abrigo dos balcóns das casas, coma se iso puidera gorecelo do forte vento, e sentiu como contraía involuntariamente todo o seu corpo para evitar que o frío calara por baixo da súa roupa e mesmo da súa pel… Incrible o frío que ía e só viña de comezar o inverno… A ratos resopraba e vía saír un bafo quente da súa boca sorprendéndose de que, entre tanto frío, aínda puidera ficar algunha calor por desprender do seu interior.
A cada pouco estaban máis preto e podía ollala mellor. Agora, xa preto e coa luz que caía perpendicular sobre ela puido distinguila a eito. As súas botas marróns, as medias de la negras, a súa saia dunha antiga cor satinada, agora chea de cotra polo tempo ou polos avatares da rúa… Quen sabe porqué… Levaba a cabeza cuberta por un pano azulado anoado na súa testa e baixo o que sobresaía un cabelo cano e graxo. A carón, a súa expresión era ruda, se cadra, coma a súa vida. E tiña a teima de mirar protexendo o seu rostro coa man coma se tratara de cubrirse dun hipotético e utópico sol que a cegara. Un xesto para ocultarse, coma quen non desexa ver con quen fala.
Tiña un bigote escuro que, a súa cute morena pola vida da rúa, non conseguía disfrazar. Un bigote que esaxeraba os seus trazos, contrastando co seu nariz respingón e coas engurras que poboaban o seu rostro.
O seu paso polas rúas era diario. Coma o del, pero diferente. El, camiño do traballo ou de volta á casa, mentres ela todos os días e á mesma hora facía o percorrido trazado naquela cidade que nada lle daba. Hoxe aferrándose fielmente ao seu atado, aquela pertenza efémera e fuxidía que ese día lle permitiría comer.
Claro que era diferente, si. Tan diferente coma o do abismo existente entre a comodidade e a miseria, e entre o hoxe e a incerteza do mañá.
Pasaron ao carón e inevitablemente, mirouna, sentindo unha mestura entre carraxe e compaixón. Ela mirouno desafiante e torceu o seu brazo flexionado cubrindo o envurullo que levaba nas mans, envolto nun trapo verde, para defendelo daquela ollada. Puido ver naqueles ollos o medo a que lle arrebataran as súas escasas pertenzas e, cando xa pasara á súa beira deixándoa atrás e el continuaba camiño do seu confortable fogar, escoitouna murmurar algo:
– Merda, todos sodes uns merdas.