Asomada á fiestra podo ver as estrelas. Todas as noites, un anaco despois de vir a mamai a darme un bico, abro moi devagariño a ventá do meu cuarto, a estansia da fidalghiña, como a chama a miña querida ama Aida. Nada máis abrir, coma sempre, abráiome co bafo frío da noite, o arrecendo das froiteiras, as flores e, por suposto, as estrelas. Porque as estrelas olen marabillosamente; entre os centos, milleiros de escintilantes farois que me sorrín podo distinguir, de xeito preciso, o olor suave de cada unha delas. Procuro andar con coidado ás apalpadelas, evitando salaiar de forma demasiado profunda e afogando o ruído da la dos peúgos ao enredarse na madeira do piso; calquera ruído mínimo que a mamai co seu oído finísimo poida escoitar na parte de abaixo da casa e que delate a miña secreta afección. E, se oio o enérxico troupeleo da Aida, fecho e volvo rapidamente ata o acocho das sabas de liño. Ben sei que a ama sempre bota un ollo para a estansia da súa fidalghiña con esa súa mirada verdosa tan fonda que arrinca as mentiras e coa que, creo, pode ver moito máis aló do que parece. Non é a primeira vés que a piques está a condenada de collerme, despistada, debruzada sobre o van espreitando a noite.
A última vés que a vella ama case me sorprende foi onte mesmo, e coido que algo debeu sospeitar, xa que mesmo deixou de cantar. A Aida sempre está cantando polo baixo coa súa voz agarimosa e só interrompe os seus alalás cando estraga algún dos vasos de cristal da mamai ou cando queima os dedos cunha pota saída do lume. Por outra parte, a noite pasada foi moi especial, por iso hoxe quero quedar un chisquiño máis do normal a ulir as estrelas. Pouco antes de que a ama deixase o seu canto vin unha estrela na que nunca antes reparara, botei o nariz cara a ela e descubrín que non era capaz de describir o seu olor, se é que o tiña. Pero o máis estraño é que ese farol se movía. Non, non se trataba dunha desas intermitencias que por veses teñen os astros, realmente movíase e ía directa cara as árbores do xardín. Xusto cando semellaba querer pousar sobre a pereira notei os pasos e o silencio repentino da Aida, fechei a fiestra a modo e bulín para meterma na cama velozmente. Estaba tan cansa que axiña quedei durmida.
Á mañá seguinte espertei coa sensación de telo soñado todo, e así seguiría crendo se non fose que, despois de poñer o vestido de fío branco e de almorzar torradas con aceite e tona, tiven que saír rapidamente ao xardín atraída polos berros de Miño, o impertinente fillo do caseiro. Abraiada vino parado xusto fronte á pereira coas mans engurrando a pucha que acababa de sacar da súa cabeza, deixando á vista o pelo mal cortado e unha cara de pasmo coma se vise á santa compaña: – Ondiá! Desapareseron todas as peras!
Despois diso quedoume ben claro que algo pasara pola noite e a estrela inodora algo tiña que ver, xa que ningún rapazolo da aldea se atrevera nunca a adentrarse polo labirinto do xardín do pazo ata as froiteiras máis gorentosas. Esta noite non sei o que agardo, pero non lle quito ollo ás árbores e as estrelas, pero nada, nin aparecen novos astros móbiles nin se move unha soa folla en todo o xardín. Despois dun bo anaco xa é noite pecha e decido, vencida polo sono, volver para a cama mentres repaso todas as sensacións que os meus sentidos recolleran a noite anterior. Lembrei a luz que pouco e pouco se ía achegando e, sobre todo, non podo tirar da mente o preludio, a sensación de que algo ía pasar, algo que quizais cambiaría a miña vida para sempre; e entre soños vexo a estrela atravesando a fiestra e enchendo a estansia da fidalghiña de cores e luces brillantes ata envolverme, podo sentir o calor da luz inundando os meus ósos nun benestar que nunca antes sentira.
E ao espertar ao día seguinte alí estaba. A sorpresa de velo alí parado afogou o berro de auxilio que, sen dúbida, quere saír da miña gorxa e chamar pola mamai e pola Aida, mais ben sei que non me escoitarían. Xusto diante da miña cara ficaba parada a face inmóbil dun rapaz, cuxos ollos enormes brillan cun hipnotizante fulgor azul.