A madeira é madeira,
os polímeros son polímeros,
o vidro é vidro,
eu son muller.
Nacín cunha bagaxe de expectativas
postas en min contra a miña vontade:
nai, ama de casa,
heterosexual por defecto.
Non cumpro ningunha.
Sempre fuxín na dirección contraria:
ceibe, poeta, lesbiana por natureza.
E medrei fuxidía e libre
a través dos corredores deste cárcere.
Derrubei coas miñas propias mans
as pesadas muradas dos xéneros.
Levaban toda a vida sen moverse,
mais alguén esqueceu botar cemento.
A luz que entra a raudais acada cabezas
peiteadas segundo castrantes modas,
arrinca o brillo esvaradío
de maneiras herdadas,
devolve á escuridade
a espantosa faciana da dualidade.
Un mundo creado para parellas
macho-femia está por estoupar.
Nunca tiven un candado nos ovarios,
nunca tiven medo de sentir pracer.
Sempre tiven ben folgado
o cinto que me rodea a mente,
sempre fun quen de berrar o que desexaba.
Non me vou unir ao rabaño
de parellas por inercia,
ansío a paixón tras as caricias das mulleres.
O amor romántico déixollelo
aos medios de masas,
eu vou por libre, na senda do marxinal.
Uns dentes afiados xorden ao meu carón.
Quérenme levar con eles
a un cuartel sen iluminación.
Mais a quen pertencen?
Son dun íncubo ou dun súcubo?
O seu obxectivo é domesticarme,
castrar as miñas perspectivas e iniciativas,
ensinarme a comportarme
como é debido.
O cheiro é nauseabundo:
a podredume do tradicional.
Pecharme no armario para evitalo
non é unha opción.
Só podo loitar con todas as miñas forzas
desde fóra e coas armas a man.
As vítimas non fan a revolución.