Sempre pensamos que somos mellores persoas, que son os demais os que teñen eses defectos apocalípticos. Pero o certo é que todo o mundo estivo máis dunha semana sen tirar o lixo.
Por iso seguías a pensar en se o que facías era o correcto. Malia que sabías que non, o feito de que meditaras sobre os teus actos non o facía mellor. Mais que é o correcto? Non, intentar xustificalo non ía funcionar xa que sempre é moi difícil aceptar que non es tan boa persoa como crían teus país que ías ser. Talvez unha boa educación católica non fora suficiente no teu caso. Despois de darlle moitas voltas chegou o momento en que te decataches que tiñas que afrontar que non tiñas ningún problema. Está na natureza do ser humano. A maldade. Despois de sufrir todos quereriamos a posibilidade de vingarnos daqueles que nos danaron. Precisamente desa dor sae o noso peor carácter (sórdido, pérfido). E esa foi a túa redención.
Agora xa o sabías.
E sabías que continuarías a facelo ata que, como aquel cantautor veciño dicía, che pedira por piedade e non por favor, que parases.
Por fin comprenderas o motivo de mandar todas esas cartas sen remitente a onde el xa non vivía. Recordándolle á muller, á cadela que cho quitara, que agora, ela era a que estaba soa. Tan soa coma quedaras ti.
O que ela non sabía, e ti non lle ías explicar, era que el non estaba contigo.
Todas esas descricións de cómo raspaba lenemente a súa barba de tres días, de cómo che quitaba a blusa, deslizando os seus dedos entre os botóns e te facía tremer… eran só recordos.
Só querías que ela experimentara o mesmo ca ti.
Só un par de meses, prometéraste. O día 2 de outubro farían seis meses. Que máis da. Unha vez asumido que non es tan boa persoa, as pequenas cousas nas que fallas non che parecen tan importantes. Como aquela vez, dúas semanas atrás, ías no bus urbano e non lle cederas o sitio a un amable pensionista. De súpeto víchela subir no mesmo bus, ignorástesvos educadamente e viches que estaba demacrada, con bolsas nos ollos e algún quilo de menos.
Sorriches.