Na nosa teima de traer a estas páxinas algúns proxectos musicais que orbitan lonxe do sistema estelar estatal ou galego, atopamos este Hacia ninguna parte, do misterioso ou descoñecido Valró, autodidacta residente en Carballo que chama a atención auditiva máis poderosamente que moitos espectáculos coreográficos que, postos por caso, entran por unha orella tal coma saen pola outra. Lo-Fi ou bedroom pop serían eufemismos cos que describir a sinxeleza pura e sen artificios que se abre cunha espida autenticidade, sen manierismos nin exercicios de estilo de ningún tipo, nin adscritos a un tempo concreto. Tan só amparado nun teclado midi e unha biblioteca de instrumentos, ademais da axuda de Andrés Teijeiro no aspecto técnico, hai máis verdade en dous minutos de Valró que en moitas discografías de cabezas de cartel de macrofestival subvencionado.
A voz natural e sincera de José María Valeiras xa despuntaba no disco previo, Pálida Estrella, do que a Hacia ninguna parte é continuador no seu lírico imaxinario, bonito e evocador. Abre o álbum Atlántico, onde os metais sintetizados conducen a latitudes areladas da psiquedelia clásica europea, conseguindo transmitir unha inocente e lonxana melancolía. Rey del norte é un instrumental ó estilo dos Pekenikes que arranca xoguetón pero deixa unha sensación de perda e/ou morriña. Triste lugar intenta levantar o ánimo cunha alegría contida, delicada, tímida e bucólica en dous breves minutos, mentres Gigante garante aínda máis delicadeza e fraxilidade. Dinero abonda no pop art remitindo a temas coma Glendora dos Downliners Sect. Esta canción faría bos ós Planetas se molasen tanto coma insisten os seus fans máis fatigantes. Y nada soy yo é máis pop sen pretensións pero que dá xenio escoitar pensando acaso nuns Brincos moi lonxanos, algo que se repite en Replicantes, futurista peza cuxa parte instrumental lémbranos ó Contrabando dos de Arbex. Extraños evoca excepcionalmente a Cánovas, Rodrigo, Adolfo y Guzmán, toda vez que a viola sintetizada de Hormigas dormidas guíanos cara o final do disco durante unha singradura onírica e de busca desesperante. Finalmente, Estrella azul sóanos de novo a Brincos, pero ós de Butterfly (do seu álbum máis “carnal”), enlazando perfectamente co tema anterior e servindo de peche a este disco breve e reconfortante.
Hacia ninguna parte non vai a ningures quizáis porque non quere, como dirían Feijóo e outros que, querendo, tampouco van, porque non poden; e hai quen, xa estando arriba no poleiro, pouco máis ten que dicir porque en realidade nunca tivo discurso, e o que lle resta é aguantar no máis alto coma un vulgar presidente da Xunta. Non é o caso de Valró, que non lle debe nada a ninguén e do que cabe agardar máis marabillas.
Hacia ninguna parte
Valró
Autoeditado, 2023
