Ao abrir a antuca abriuse un recordo, India, ribeira do Ganga, enormes parasois de palma reseca, como patelas xigantes e invertidas baixo as que os shadus estatuarios, inmóbiles cadanseu asana, gorécense do sol tremendo. Nunha elipse de sombra. Están e non están, están máis ca ninguén, hiperpresentes, concentrados no seu respirar, no seu sentir todo á vez, o movemento da auga, a luz cegadora, o radiocasette que axita o aire sufocante coas ondas de táboas e sitares, a xente que baixa ata o río / ata o mar, a refrescarse, pisando con coidado no lodo dos chanzos / nas conchas trituradas que trouxo a marea, vendo as cores intensas das toallas estendidas sobre os ghats/ os saris postos a secar sobre a area ardente, ou sostidos polas puntas por dúas mulleres durante un minuto, abondo para que seque, semellando un cortavento tan útil na costa lusa.

Miran a superficie azulada do mar, os nenos con flotadores mantéñense preto da beira na auga chocolate gris e chapuzan vixiados polas súas nais, hai moita corrente, vén moi crecido o río, ancho como unha ría, e hai lanchas na marxe, coma sempre, moitas achegáronse para ver a mostraxe de corpos que ofrece a area. Corpos repoludos e brillantes untados de aceites / corpos enxoitos e mouros cunha tea enrolada ao redor.
Nesta hora de calor implacable todo déixase estar inmóbil. Piñeirais tralas dunas, algún posto de piñas e froitas, figueiras enormes, asombrantes, acubillo dos poucos paseantes. Todos queren ver o mar algunha vez / Todos queren visitar Benarés. Á busca da orixe e a fin. Esta praia nunha ría algo de auga doce terá, auga que percorreu terras de interior, que deu o seu caudal para regar e beber, que baixou entre neves dun pasado derretido. É unha praia sagrada, con algunha pegada dixital do deus que disque se apoiou nela hai moito tempo. Vieiras de peregrino a Benarés.
O shadu baixo a antuca pestanexa e chégalle á retina a imaxe das illas Cíes. A mole de rochas salpicadas de verde. Volve pestanexar e mira o palacio de verán do marahá. Estase a distraer ou estase a durmir, é difícil dicilo con esta calor. Non sabe de onde lle veñen esas imaxes galaicas. Poden vir da patela que o protexe, funcionando como unha antena parabólica de sombra elíptica, transmitindo o pensamento dun home que está na súa mesma postura nunha praia da ría de Vigo, baixo unha antuca de raias verdes, azuis e amarelas. Un frustrado turista que ule cardamomo e canela a ferver co té asemade el ule bronceador, suor e alga reseca mesturados.
***
Ao acender o televisor para botar a sesta ve a efixie dun home-gravata falante, cambia a un anuncio de lavalouzas, pasa a imaxes subacuáticas de bechos non identificados, logo a un cardume de homes pedaleando arreo, fica con eles, van sincronizados serpeando a estrada sinuosa, maillots de todas as cores, aerodinámicas lentes de sol, escoltados por moita xente que os mira e lles berra. Deixan atrás os arrabaldes e intérnanse nunha cidade, esvaran ata o casco vello, e alí o grupo desfaise, perden ademais da unidade a aparencia homoxénea, xa son outros ciclistas, uns a pedalear con frescura -a rapariga con punjabi, os dous rapaces co brazo por riba do ombreiro doutro, o shij con cara de cobrador-, outros a pedalear con esforzo, a carrexar inmensos bultos de roupa, latas, verduras e, sobre todo, pasaxeiros, velaí os conductores de rickshaws, dende vellos ata nenos, todos co uniforme da miseria, un trapo na cabeza enrolado ou estirado para que empape a suor e protexa do sol, dotis e camisas vellas e sucias. Todo o mundo pedalea, sortea habilmente o caótico tráfico, todos saben moverse en dúas rodas, facendo soar constantemente o timbre da bicicleta, e dando voces cando iso non abonda.
E a caravana multicolorrr atravesa a histórica cidade e ofrécense vistas dos templos que amosan os seus pináculos entre as casas, fachadas de edificios principais, hoxe xa comidos polo abandono e o tempo, tendas de todo tipo, froiterías prodixio de malabarismo estático, comercios de telas e roupas, o carriño dos nenos que volven da escola e cantan encantados os seus hellous, os outros nenos da rúa cas caixas de tika de cores acid e os paquetes de postais… Pero sobre todo, ante todo, por riba de todo, o pelotón de rickshaw sen dorsal, rickshaw sen maillot, rickshaw a pedal baixo o sol tropical, rickshaw esqueléticos, rickshaw case atléticos de non ser pola dieta de arroz e pouco máis. Escravos das rodas, o seguinte grao despois dos que carrexan ás costas. Na roda das eternas encarnacións tocoulles rodar e pedalear. Meta volante no Dassamedh Ghat, recollan aos seus pasaxeiros.
– Twenty.
– Ten.
– Fifteen.
– Ok!
E logo contra-reloxo ao sol, sol inclemente, sol que refulxe no dente dourado do sorriso espléndido que un rickshaw man lle adica á cámara mentres carrexa un shadu que tamén mira á cámara, fixo, resulta familiar, olla xa con desafío ata pór incómodo ao home, que esperta ca boca seca, sabor de sesta excesivamente longa e sol dándolle na faciana.
***
Ao acender o chisqueiro para botar un cigarro prende outro recordo. Noite de lume, cacharelas en toda a ribeira. Noite de San Xoán nunha praia, non é un lugar, é un estado, moita xente a pulular, festa e loito, Manikarnika dunha soa noite, lumaradas para queimar os restos da vida -e que son senón os corpos- mobles vellos, cartóns inservibles, lanchas que xa non navegan -. Hai quen organiza as fogueiras, quen chora polo que se queima, e quen mira, turista, veciño afastado.
Fumar e ver arder. Ofrecerlle un cigarro a outro. O outro rexeitárao. Xa arderei cando me toque, ou algo así dixéralle, sinalando cun aceno ao ghat onde se amoreaba a leña. Riron. El rira dobremente ao pensar no católico inferno. Todos imos arder dun xeito ou doutro, déronlle ganas de responder. Pero o seu inglés non daba para tanto. Mágoa.
Mentres fuma pensa no churrasco. Só sardiñas esta noite. Chisca un óso abrasado, unha táboa requeimada. Estalan membros calcinados, pero ás formas seguen a verse entre as lapas. Non hai leña abonda para reducir a cinzas estes envoltorios tan resistentes. Ao caerlle un anaco de cinza sobre a perna espida sacúdeo con certa aprehensión, como se fose cinza dun corpo humano. Apura a derradeira calada e vaise, mentres os pícaros lles piden ás nais que os deixen quedar un pouco máis, ata que caia o poste polo menos.