Destacadas

Quen traballa no teatro ou o cinema sabe que a mellor improvisación é a ensaiada, metódica e sistemática. A espontaneidade na interpretación vai dirixida a un público, non é imprescindíbel que as emocións se sintan intimamente, teñen que verse. Por iso actores e actrices se poñen diante do espello para observar o efecto de xestos e movementos desde fóra, como os vai ver o público. Pretender que... [Un artigo de Xurxo Borrazás]

Cando se cumpren dez anos da desaparición de ETA e a sociedade vasca está en vías de dar por superada esa longa historia de violencia e dor, entrouse na fase de escriturar o relato do que foi a través das testemuñas e mediante fórmulas narrativas diversas. Unha delas, a cinematográfica, que ten en Maixabel (actualmente en carteleira) un ficcionado e impactante documento. Ao que se achega vivencialmente o xornalista dos medios públicos vascos e de orixe galega Daniel Álvarez.

No asunto do traslado de ENCE calquera diría que ecoloxistas, científicos, o concello de Pontevedra, os xuíces, etc, tolearon de súpeto e por iso reclaman o cese da actividade da planta, o despedimento de varios centos de traballadores e traballadoras e a ruína das súas familias. Coma se acabásemos de descubrir unha bomba que houbese que desactivar antes do seu estoupido inminente. [Un artigo de Xurxo Borrazás]

Segunda entrega do informe xornalístico baseado no detallado e moi documentado informe técnico no que o biólogo Xaquín Penas Patiño dá resposta ás preguntas que agroman baixo o demagóxico envolvente —outravolta manipulador e ameazante— do progreso a propósito dos plans eólicos de diversas muntinacionais. O progreso de quen? E a costa de que?

Saltan as alarmas polos efectos destrutivos que os plans eólicos de diversas multinacionais enerxéticas poderían ter para o territorio e paraas persoas. Ninguén está en contra de aproveitar o potencial do modelo eólico fronte ao térmico para a xeneración eléctrica. O que se pon en causa é o `laissez faire´ que predomina baixo o demagóxico envolvente do progreso. O progreso de quen? E a costa de que? Preguntas ás que o biólogo Xaquín Penas Patiño resposta nun detallado e moi documentado informe técnico cuxo contido integra o groso deste informe xornalístico.

Un ano máis, miles de mozas e mozos entran nas aulas dun dos ensinos secundarios que teñen máis taxa de risco de repetición (exactamente catro veces máis que a media europea) e abandono temperá (20, 02 %, a maior da UE). Que demo está pasando co noso sistema educativo? Como é que non saímos a berralo na rúa, que non se trata como tema prioritario en todos os programas de debate, que non se fixa como obxectivo fundamental nos programas políticos e na vida parlamentaria? [Un artigo de Rexina Vega]

As coberturas informativas sobre catástrofes, como a que vén de provocar o volcán palmeño, destacan máis pola rapidez en describir unha realidade devastada que polo tratamento contextualizador que busca desvelar e dar a coñecer as entrañas dese fenómeno destrutivo. A prensa escrita sempre cae inicialmente na trampa simplificadora, tentando competir en alardes estéticos(propios do xornalismo amarelista) cos empregados vantaxosamente polos medios audiovisuais, pero é quen de retomar co paso dos días un certo pouso reflexivo. Non sucede o mesmo cos seus máis inmediatos e poderosos rivais no mercado da información. [Un artigo de Luís Álvarez Pousa]

Apenas xurdir o tema de China nunha conversa, un decátase de canto se descoñece en xeral acerca deste país. E é estraño, se pensamos que é o máis poboado da Terra (con case un quinto da poboación global), representa a segunda maior economía e ten o segundo orzamento militar do mundo. Con todo iso, o seu impacto na educación e nas culturas das sociedades “occidentais” a través da ciencia, a lectura ou o audiovisual é moi inferior ao dos EE.UU.

Unha boa parte do seu traballo académico centrouse na investigación no campo da innovación, o cambio estrutural e o desenvolvemento. Alentador do pensamento crítico, Xavier Vence Deza rompeu esquemas na maneira de afrontar intelectual e profesionalmente a problemática socioeconómica de Galicia, sen renunciar a experimentar ese seu compromiso público nun breve pero intenso período político.

A decisión gubernamental de indultar parcialmente aos presos do procés remove unha vez máis as augas da política. O nacionalismo político, xudicial e mediático considera esa medida de graza alta traizón, e encherán outravolta de bandeiras españolas a madrileña praza de Colón. [Un artigo de Luís Álvarez Pousa]

Non se desbota unha cuarta onda, pero será menos virulenta que a terceira. En boa medida grazas ás medidas de prevención e ao proceso de vacinación, que se verá acelerado coa distribución de moitas máis doses, e co plácet que a UE lles vai dar ás vacinas Janssen e Sputnik, que non precisan segunda dose. Este experto suxire a maneira de que as CCAA poidan cumprir co obxetivo dos 30 millóns de vacinados no verán, dándose entón a inmunidade de grupo. [Un artigo de Rafael A. González García]

Dende un punto de vista social, na función de youtuber non hai ningunha substancial diferenza respecto a outras industrias do entretemento, como por exemplo o fútbol profesional. Entre os trazos que comparten hai un que é particularmente subliñable: o papel que xogan á hora de xerar expectativas en millóns de rapaces en todo o mundo, prometendo unha vía de acceso fácil e divertida á riqueza. A pasarela directa aos lamborghinis. Do mesmo modo que no deporte rei, a maioría fican no camiño a El Dorado cargando, iso si, cun elevado custo de oportunidade do tempo investido. Custo de oportunidade que non é só individual, tamén é social: faise necesario triturar a moitas persoas para producir cada caso de éxito. [Un artigo de Gonzalo Rodríguez]

A raíz do modo en que se solucionou a crise de Cataluña, ou máis ben deixouse de solucionar, e da xestión da pandemia do Covid-19, o crédito internacional de España está en franca recesión. Tanto que un xornal suizo chegou a usar a expresión “estado fallido” para referirse a España, e no propio Congreso dos Deputados tivo lugar unha discusión sobre o particular. [Un artigo de Antón Baamonde]

A conta da preanunciada “harmonización fiscal” para un Estado de estrutura federalizante, que os expertos veñen reclamando desde hai anos, as dereitas están poñendo o grito no ceo contra o Goberno de coalición. Casado ergueu a bandeira da contestación aducindo que é unha concesión ao nacionalismo a cambio dos seus votos no debate da lei de orzamentos e que iso vai directamente contra Madrid, e ameaza con bloquear a iniciativa nas comunidades nas que gobernan. Díaz Ayuso anuncia guerrilla urbana e Feijóo pon condicións. A voapluma, o xornalista Daniel Álvarez pon o acento precisamente en Madrid. [Un artrigo de Dani Álvarez]

Os usuarios da praia urbana de Celeiro, na Mariña lucense, non poden beneficiarse da desescalada pandémica coma noutros areais do país. A alcaldía de Viveiro mantén activada a recomendación de non bañarse nela ata que se comprobe que as augas que a cubren non ameazan a saúde das persoas. Xa ocurrira no verán pasado. Nesta ocasión, as sospeitas teñen no varadeiro, que ocupa unha terceira parte desa praia, o seu obxetivo: é un foco de contaminación. Tamén acústica. A Plataforma Pro-Celeiro, que demanda o seu traslado, denunciouno a Portos, que ata o de agora amosou ter oídos xordos. [Un informe de Carlos Montenegro]

Unha emerxencia sanitaria coma a da Covid-19 supón un test de estrés non só ao sistema sanitario senón á capacidade organizativa, de reacción e decisión para adoptar as alternativas nun contexto de incertidume e presión.  As numerosas eivas detectadas, estruturais e coxunturais, requiren unha avaliación demorada para corrixilas. No eido sanitario, é preciso avaliar se as políticas de recortes e precarización do persoal sanitario incidiron no espallamento da enfermidade e nunha maior mortalidade.  [Un artigo de Alba Nogueira]

Estamos en estado de alarma. Ás portas do que en democracia é, ou debera ser, unha festa en liberdade: a das eleccións do 12 de xullo. Para iso, nada tería que estorbar, malia as limitacións que siga impoñendo a pandemia, tanto a fase deliberativa, imprescindible para termos os cidadáns capacidade e liberdade de decisión, como a emisión do voto. E xa que todo o proceso se dá nun tempo excepcional, o que se impón é un proceso igualmente excepcional, no que os medios de comunicación públicos pasen de meros apéndices a activos dinamizadores do debate electoral. [Por Luís Álvarez Pousa]

A pandemia destapou as carencias dos sistemas sanitarios, mesmo os eficientes, para enfrontarse a unha situación excepcional, tamén desveou o funcionamento dunha sociedade permeada ata a médula polo capitalismo. A asistencia foi levada ao límite durante lustros con criterios de empresa, productividade e abaratamento, a costa da sobrecarga dos profesionais. Como nas economías domésticas depauperadas, mentres non ten que afrontar un extra, vai indo. Xa cada ano por xaneiro a sanidade se vía desbordada pola vaga de gripe, ma non troppo. Cando a presión aumenta, xestionar as necesidades de atención é coller auga nun cesto. [Un artigo de Xurxo Borrazás]

Recentemente tivemos unha nova evidencia do que supón para a UE o liderado de Alemaña cando o Tribunal Constitucional alemán volveu poñer en cuestión a compra de bonos por parte da BCE (PSPP), por equiparala a un financiamento directo dos estados. Unha decisión que non deixa de ser un chanzo máis na férrea e inamovible postura alemana a prol dunha Unión Europea ordoliberal. Porque é no que se traduce esa opción: unha UE na que a ortodoxia monetaria, o axuste fiscal e a rebaixa salarial sexan as claves das súas políticas económicas. [Un artigo de Manoel Barbeitos]

A crise sanitaria provocada pola Covid-19 puxo de novo en evidencia as grandes limitacións que como banca pública agocha o Banco Central Europeo. Xa eran coñecidas polos expertos, pero agora é algo que van coñecer moitos máis cidadáns. Dado que se trata dunha banca pública, preguntaranse con toda lóxica para que nos serve o BCE, sobre todo ao compararen as súas actuacións coas doutros bancos centrais, por caso a Reserva Federal (EE.UU) e o Banco de Inglaterra (Gran Bretaña). [Un artigo de Manoel Barbeitos]