Masa Crítica

Intriga, claustrofobia, suspense, angustia, terror. Cinco palabras que valerían como unha síntese do amoreamento de emocións e sensacións que probablemente experimente o espectador do filme "O estraño", dirixido polo australiano Thomas M. Wright. Unhas sensacións que evocará a moitos cinéfilos títulos como “A Semente do Demo” ou “O Resplandor", "A fiestra indiscreta" ou "Psicose". [Un artigo de Xan Daniel García Rodríguez]

Os termos nos que aparentemente está formulada esta película poden parecer maximalistas e radicais, pero a súa esencia non ten nada diso. Existe unha sátira dunha serie de colectivos, como os inmensamente ricos, os oligarcas rusos, os traficantes de armas, os modelos de pasarela... Existe tamén sátira de técnicas socialmente rampantes, coma o fomento da productividade. Pero non confundamos!, a sátira de Östlund podería dirixirse a calquera outro grupo. [Un artigo de Xan D. García Rodríguez]

Unha técnica narrativa que poderíamos definir como alternativa á tradicional, xunto coa aparición aparición dalgún personaxe que non ten fácil encaixe no tempo e no espazo, ata o punto de nos formular dúbidas sobre a súa identidade, fan de A vida sen ti un filme de moi difícil interpretación, comprensión e entendemento. [Un artigo de Xan Daniel García]

Babylon é unha película cuxa materia encaixa no xénero “cine sobre cine”; máis en concreto, este filme versa verbo da historia do cinema “made in California” e, específicamente, sobre os momentos de transo e tránsito entre o cinema mudo e o cinema sonoro (un intre que mudou esencialmente a realidade da Séptimo Arte). [Un artigo de Xan Daniel García Rodríguez].

Calidade e dureza son cualidades que reúne esta película. Calidade no corazón de Antoine, calidade na paisaxe. Dureza, evidente, no argumento. Calidade e Dureza, sempre. Calidade e dureza de nós. Calidade e dureza de literatura nacional e patriótica. Calidade de Liberación Nacional. Dureza de Liberación Social. [Por Xan Daniel García Rodríguez]

Lorena e Julián viaxan tódolos fins de semana de Bilbo a Madrid, e viceversa. En concreto, o soporte argumental do filme “El cuarto pasajero” é una destas viaxes, na que Lorena e Julián non van sós no coche, senón acompañados de dúas persoas máis (como, por outra parte, sucede tódolos fins de semana). Nesta ocasión, nesta concreta viaxe, os “acompañantes” son amentados como Rodrigo e Sergio.

E se puidésemos ensaiar algúns dos momentos máis importantes das nosas vidas? Ou, simplemente, probarnos en situacións complexas ou incómodas nas que precisamos que todo saia ben. O cómico Nathan Fielder convirte este imposible nunha serie que xoga a ser un falso documental (e que incluso se cuestiona a lóxica de selo).

En liñas xerais, descríbese neste filme un experimento sociolóxico, que á sua vez se fundamenta sobre una misteriosa investigación científica. Dende aí, a cuestión fundamental vai ser determinar cales sexan as bases e o funcionamento desta peculiarísima, extraña e misteriosa micro-sociedade, que fica soportada sobre do potenciamento dos elementos grupais.

No actual mercado de banda deseñada francobelga hai dúas tendencias ben diferenciadas en canto aos personaxes clásicos. Por unha parte, a dos editores de Astérix que optan por imitar do xeito máis semellante posíbel os orixinais. Pola outra, a de editores de personaxes como Spirou, Blueberry, Corto Maltés ou Lucky Luke que prefiren buscar autores que os reinterpreten.

Calquera que teña visitado esta páxina xa se terá dado conta de que o idioma ou a nacionalidade dos artistas que por ela teñen pasado non teñen moito que ver coa súa selección, sometida ao moi persoal gusto do que asina. A emoción vai máis aló das linguas, e xorde o mesmo cando non entendemos nin unha palabra do que estamos escoitando como cando as cancións falan o noso idioma.

Julie é unha moza que se aproxima perigosamente á trintena. Sempre tivo un enorme potencial, pero xamais foi o suficientemente constante como para aproveitalo. A súa vida transcorre entre a ameaza constante dos imperativos sociais vinculados á madurez (estabilidade laboral, formar unha familia...) e a súa incapacidade para atoparse a si mesma e unha insatisfacción vital crónica. É dicir, Julie é un estereotipo millenial.

Houbo un momento en que parecía que os deuses do pop puxeran a súa man sobre os ombros de Teenage Fanclub, catro mozos escoceses que soaban como unha enfeitizante combinación da enerxía desleixada do seu tempo, a época de Nirvana, e a capacidade para a melodía, as harmonías vocais e as guitarras cantareiras de The Byrds. Discos como Grand Prix ou Songs from Northern Britain rebordaban cancións perfectas no seu clasicismo contemporáneo, pero nunca chegaron a dar o paso ao éxito masivo.

Foi un ano tan estraño, de proxectos en suspenso, de iniciativas adiadas, que as fitas que chegaban ás salas e reunían a un público fiel na cadeira deberían gabarse como pequenos milagres. Isto non exime que a selección das candidaturas dos Goya entregados a comezos de marzo fose tan anodina coma desacertada (o das 13 posibilidades de Adú, de Mediaset, é para repensalo todo).

Este é o terceiro tomo da triloxía familiar de Martín, que comenzou coa historia dos pais en Las guerras silenciosas (2014) e continuou en Jamás tendré 20 años (2017) coa dos avós. Agora completa o percorrido interxeracional e familiar polos últimos noventa anos da historia de España coa súa propia adolescencia. Unha obra magna non só polo percorrido temporal senón, sobre todo, polo emocional, pola catarse vicaria que pode (e debe) significar.

Non hai ano no que o pasado non nos dea unha sorpresa. Semella que aínda queda música por descubrir non só ao afeccionado medio, senón incluso ao especialista máis dedicado. Non importa que os arquivos das discográficas e os caixóns de discos esquecidos veñan sendo escrutados durante décadas por ducias de buscadores de tesouros ocultos, cun empeño e atención digna dos investigadores da vacina do Covid 19.

Houbo uns anos da década dos oitenta nos que se desatou unha pequena, e pintoresca, guerra verbal entre os que querían retomar a música dos sesenta máis esquecida como resposta aos vicios do amaneirado pop do momento e os que pedían música nova e contemporánea que rachara lazos co pasado. Un tamén tomou partido, adiviñen vostedes por quen, pero visto dende hoxe ámbalas partes tiñan parte de razón e razóns pouco atinadas.

O asalto ao Banco Río en Acassuso en xaneiro de 2006 supuxo un fito na cultura arxentina: un furado, un túnel, unha rede de sumidoiros e un botín de 20 millóns de dólares que mantiveron aos arxentinos pegados á televisión. Desde entón cancións, libros, artigos, e agora este filme, seguen a agrandar o mito. Un suceso extraordinario, tanto polo perfil non usual dos delincuentes e a planificación meticulosa do golpe, como pola simpatía que espertou a banda entre a poboación. Lembremos que logo do corralito do goberno de Fernando de la Rúa, a desconfianza nas entidades bancarias seguía moi presente na sociedade arxentina... En cal non.

Houbo un tempo en que un andaba preocupado porque non era quen de manter o pulso desa feroz carreira que hoxe en día libran os lanzamentos musicais. Como sobran as preocupacións polas cousas realmente importantes, un día chegas á conclusión de que é imposible ter orellas para todo o que satura as redes de música e, sen gardar as antenas, agardas a que a música que de verdade importa chegue a ti. Sempre chega. E moitas veces a ignorancia fai de mellor amiga e descóbreche algo que pasaras por alto por quen sabe que razóns, e gozas do vello como se acabaras de abrir un agasallo inesperado.

Na contradición do título desta recensión agóchanse unha arela e á vez unha sospeita. A arela é deixar claro que nun mundo perfecto (canto aparece esta frase nos textos sobre Prophet!) o noso querido Chuck debería ser recoñecido como un dos mellores representantes do rock de autor de raíz norteamericana: fantástico guitarrista, cantante de personalidade inconfundible e escritor con excelente man para as palabras, hai moi poucos artistas do seu estilo á súa altura. As comparacións con Tom Petty abondan ao falar da súa música, pero Prophet é máis novo, criouse no tempo do punk e botou os dentes nos turbulentos Green on Red, así que carece desa tona satinada que facía de Petty un ídolo de masas. De aí a sospeita.

Lin a novela logo da insistencia de P, que con máis de 60 primaveras confesara quedar présa pola historia de Marianne e Connell. Rematei as páxinas cunha desidia tan brutal que sospeitei ter perdido a sensibilidade toda. Que The Guardian recoñecese o libro como un dos máis sobresaíntes do século XXI ficaría xeitoso como reclamo na faixa en papel, a min non me pillarían noutra. Logo comezou o resto do complot: a serie convencía a crítica e público, que aplaudía a historia intermitente destes dous mozos na Irlanda dos 2000.