Prezada Olga, grazas. Grazas por levar ao cinema esa túa historia de Salta! Por facer que os temores das persoas con formación científica se dilúan segundo a trama avanza. Por respectar e encumiar as matemáticas coma unha fonte de beleza. Grazas por lle dar a volta aos etereotipos e tamén por contar a vida ao teu xeito, á nosa imaxe, á das nosas nais e avoas, esas que nos deixaban merendar bollicao. Grazas por devolvernos á infancia con tal intensidade que cando vin un helicóptero da Guardia Civil aterrando en Pontevedra crin que ían repartir torradas de Tulipán con azucre.
Grazas, prezada Olga, por devolvernos á infancia con tal intensidade que cando vin un helicóptero da Guardia Civil aterrando en Pontevedra crin que ían repartir torradas de Tulipán con azucre.
Nunca pensei que algo tan excepcional coma un portal temporal, un buraco de verme, puidese existir n’A Coruña. De feito, nunca pensei que esa singularidade cuántica puidese existir en Galiza. Aquí as cousas adoitan a ser máis normais, os cartos desaparecen e non se melloran as infraestruturas, pero ao final as ecuacións casan e a materia escura esvara por outros lugares. A ciencia ficción era cousa de civilizacións máis avanzadas, esas en que habita Jodie Foster ou en que as cabinas de teléfono responden ao apoio incondicional do audiovisual da BBC Gales. A ciencia ficción de formato ecónómico pertencía a Primer, pero en Primer quen inventan a máquina do tempo eran tres homes, e aquí quen desaparece por un portal a outro tempo é unha nai galega.
Porque esa é outra. Unha cousa é que no cinema nos ataquen con infinitas tramas de tempos alternativos en que o rigor científico esmorece, e as subtramas se enredan producindo reaccións dos protagonistas longas e forzadas, e outra que a túa nai saia un día da casa e apareza noutro punto da cuarta dimensión. Iso marca. Para empezar porque as nosas nais dos oitenta non foran á universidade, pero non importa, xa que a casa de Óscar e Teo é coma a nosa, e se a súa casa é a nosa, a nai de todas podería ter sido unha xenio das ciencias. Aí é cando as coordenadas do espazo-tempo nos permiten admitir que as tartarugas poden ser compañeiras amorosas e chamarse Pepe, que podemos ser seres racionais e defender que a leituga hai que cortala coas mans, que co coitelo perde propiedades. Aí podemos mergullarnos nunha relación entre irmás que se queren e se precisan e que atopan o xeito de decírllelo o un ao outro sen traumas, coa honestidade dos pequenos e a intensidade dos adultos cando deixamos o corazón aberto. Aí e cando podemos recoñecer que os erros minúsculos poden desencadear grandes tempestades, que un número par de fallos pode resultar un acerto, que a saúde mental depende da ausencia do conflito, que as fillas gañan sempre nas decisións dunha nai.
Grazas por crear unha historia de aventuras desde o prisma da igualdade. Grazas por non caer na comedia romántica, por lembrarnos que as cousas hai que vivilas no seu momento, por non asumir que o neno é un lobo para o home.
Prezada Olga, grazas sobre todo por resolver a incerteza meirande e demostrar que en 1989 as nenas espectadoras queríamos ser Steven Spielger pero sabíamos que non se podía. El era un home e un estadounidense. Pero só hai que saltar para chegar a 2023 e aseverar con todo rigor que as nosas crianzas poderán ser Olga Osorio, que é muller e de Lugo. Q.e.d.
