Houbo un tempo no que quixen ser madriña. Naquela mocidade, o derradeiro símbolo de sororidade era, coido que en certos círculos segue a selo, “de ter un fillo, ti serías a madriña”. Ese vínculo sagrado non só confería á nova criatura dunha dupla nai, senón que lle outorgaba ao cordón invisíbel entre comadres a certeza do efímero, ese lazo que non pode ser cortado nin con un millar de espadas. O tempo pasou e nin sequera no momento que contaba co evento seguro a cousa foi para adiante. Pensei, polo tanto, que non tiña madeira de madriña, que non era de ser.
Amadriñar as donas do destino é un reto e unha felicidade. Na procura do tear, do fío e das tesoiras para cadansúa norna, reconstrúo todas as feridas das veces que nos derrotan no nome do machismo, no nome da desigualdade, no nome da sociedade patriarcal demoledora.
Hai cousa dun ano porfillei a tres rapazas case dunha vez: unha moza, unha nena e unha bebé. De súpeto, non só era nai de dúas senón que amadriñara ás Benévolas. As cousas como son, tendo en conta a miña querenza pola mitoloxía o evento tiña que ser así. Tiña que acontecer cando eu estaba segura de que unha madriña non fai fogar, que maternar as nosas crianzas do futuro non reside na imaxe da nai, no sacrificio da nai, que habita na intención da tribo. Que somos todas quen sacamos adiante estas criaturas e o seu futuro. Que as nenas teñen un porvir mellor do noso, do que tivemos aquelas que pensamos durante os oitenta que os homes e as mulleres podían facer as mesmas cousas, e diciámolo con convicción ao tempo que observabamos as nosas nais pasar a fin de semana limpando os baños, pasando o ferro, sacando brillo coa cera ao chan de parqué, peregrinando por todos os ultramarinos da vila para atopar a oferta máis gorentosa, arañando tempo de onde non o había para nos aparcar nunha cadeira do salón de peiteado, repreto de mulleres semellantes a elas, cheiros potentes a laca, rizos de cores, edicións das revistas do corazón e ningún xornal. E ti que vas ser de maior? Preguntaban sempre, sacando guedellas de pelo da nai por unha especie de gorro de piscina microperforado antes de empastalo con aquel amoníaco potente e perturbador. Avogada. Avogaaada? Pero para iso hai que estudar moito!
Daquela pensabamos que vivíamos na igualdade, e cando o pai sentaba á mesa e todo se lle daba por servido, e recollido, dicíamos: pai, eu de maior vou ser avogada. E el dicía si, pero ela, a nai, sabía que habías ser avogada e que a casa habería que limpala, por iso aprenderas a facer as camas, a contar os cartos, a camiñar polas rúas ben alumeadas de noite, a reprenderlles esa ladaíña de “teu amigo pode chegar máis tarde porque é un home, e un home sempre volve só, pero unha muller…”. Pensabamos que coa seguridade social e o estado do benestar, como nos dicían na escola, xa adquiríramos todos os dereitos e tanto Dona Raquel coma Don Santiago cobraban o mesmo soldo, malia que a xubilación de Dona Raquel despois de ter pedido a excedencia para coidar ás fillas, para coidar á nai, para coidar os sogros, non quedaba ilustrada coa mesma numeroloxía, cousas da álxebra.
Amadriñar as donas do destino é un reto e unha felicidade. Na procura do tear, do fío e das tesoiras para cadansúa norna, reconstrúo todas as feridas das veces que nos derrotan no nome do machismo, no nome da desigualdade, no nome da sociedade patriarcal demoledora. No seu nome son forte e planto batalla presentándolles as armas dos heroes para que elas tezan o seu destino e o da humanidade. Non preciso variñas máxicas, son donas de seu, esa promesa é o noso pacto de sororidade.
