Parthénope, de Paolo Sorrentino, é un filme de plástico no que o fondo perde valor e a posta en escena pasa a ter un primeiro lugar en importancia (cando falo de posta en escena fágoo nun sentido amplo, comezando pola música da película). A película devén nun divertimento frívolo.
Semella que o Belfast do filme Kneecap, dirixido por Rich Peppiat, non é aquel Belfast que coñeciches uns anos despois do Proceso de Paz que culminou nos Acordos de Venres Santo; aquel Belfast que gardas na retina e mais, ¡máis!, no corazón. Era un Belfast aínda dolorido. Belfast oeste, de murais que enchen, non sei, quilómetros desas paredes que un día berraron “Abonda xa”, “Liberdade”, “Non á discriminación”, “Abaixo a opresión”… ¡¡”Abaixo a ocupación”!! Falls Road, en cuxo cemiterio choraches perante a tumba de Bobby Sands, e viches tamén o glorioso lugar de lecer, tinguido dunha áurea verde-branca-laranxa, dos tres de Xibraltar, con Mairéad (Farrell) á cabeza. Falls Road de taxis negros conducidos por antigos provos que falan sen inhibicións. Falls Road de intransixentes patrullas policiais camufladas. Falls Road de guías vascos do “Tour Republicano en español”. Falls Road de entrañables ex presos do IRA que resistiron nos Bloques H, e sobreviviron.
Dune (Duna ou Dunas, como lle chaman en Latinoamérica) é o nome dun planeta, un planeta cuxos indíxenas (os Fremen) o denominan deste xeito, pero que é coñecido na globalidade do Universo como o planeta Arrakis. Na película que recibe o mesmo nome (na súa parte II), o...
Aínda que formule algunhas cuestións que poderiamos estimar interesantes, e malia algúns aspectos positivos, como o ritmo da película, o problema deste filme radica nas formas. Fáltalle elegancia e utiliza un “humor fácil” que a achega á frivolidade. A verdade é que este filme cheira a nocións vulgares e mesmo rancias.
Crítica de El Correo, novo filme de Daniel Calparsoro que conta no seu reparto cos galegos Luis Tosar e Luis Zahera. Un thriller-drama baseado en feitos reais.
Por riba doutras consideracións, e antes que nada, o filme As cores do incendio é, no seu contido, a historia dunha vinganza... Unha vinganza que, en realidade, se desprega en máis de unha, porque varios son os que a exercen (cun carácter propio, delegado,...
Non é doado facer unha crítica do filme Napoleón. Malia as aparencias, é máis difícil do que semella, xa que a estrutura argumental desta película de Ridley Scott non é tan simple como a que parecería ficar dividida entre a trama erótico-sentimental de Napoleón e mais...
A filosofía da película que nos ocupa non ten nada de frívola. Pola contra, Woody Allen, seguindo a influencia do mestre Ingmar Bergman, mergúllase na existencia, nos problemas existenciais, nas características da existencia.
Intriga, claustrofobia, suspense, angustia, terror. Cinco palabras que valerían como unha síntese do amoreamento de emocións e sensacións que probablemente experimente o espectador do filme “O estraño”, dirixido polo australiano Thomas M. Wright. Unhas sensacións que evocará a moitos cinéfilos títulos como “A Semente do Demo” ou “O Resplandor”, “A fiestra indiscreta” ou “Psicose”. [Un artigo de Xan Daniel García Rodríguez]
Os termos nos que aparentemente está formulada esta película poden parecer maximalistas e radicais, pero a súa esencia non ten nada diso. Existe unha sátira dunha serie de colectivos, como os inmensamente ricos, os oligarcas rusos, os traficantes de armas, os modelos de pasarela... Existe tamén sátira de técnicas socialmente rampantes, coma o fomento da productividade. Pero non confundamos!, a sátira de Östlund podería dirixirse a calquera outro grupo.
