Dune (Duna ou Dunas, como lle chaman en Latinoamérica) é o nome dun planeta, un planeta cuxos indíxenas (os Fremen) o denominan deste xeito, pero que é coñecido na globalidade do Universo como o planeta Arrakis. Na película que recibe o mesmo nome (na súa parte II), o...
Aínda que formule algunhas cuestións que poderiamos estimar interesantes, e malia algúns aspectos positivos, como o ritmo da película, o problema deste filme radica nas formas. Fáltalle elegancia e utiliza un “humor fácil” que a achega á frivolidade. A verdade é que este filme cheira a nocións vulgares e mesmo rancias.
Crítica de El Correo, novo filme de Daniel Calparsoro que conta no seu reparto cos galegos Luis Tosar e Luis Zahera. Un thriller-drama baseado en feitos reais.
Por riba doutras consideracións, e antes que nada, o filme As cores do incendio é, no seu contido, a historia dunha vinganza... Unha vinganza que, en realidade, se desprega en máis de unha, porque varios son os que a exercen (cun carácter propio, delegado,...
Non é doado facer unha crítica do filme Napoleón. Malia as aparencias, é máis difícil do que semella, xa que a estrutura argumental desta película de Ridley Scott non é tan simple como a que parecería ficar dividida entre a trama erótico-sentimental de Napoleón e mais...
A filosofía da película que nos ocupa non ten nada de frívola. Pola contra, Woody Allen, seguindo a influencia do mestre Ingmar Bergman, mergúllase na existencia, nos problemas existenciais, nas características da existencia.
Intriga, claustrofobia, suspense, angustia, terror. Cinco palabras que valerían como unha síntese do amoreamento de emocións e sensacións que probablemente experimente o espectador do filme “O estraño”, dirixido polo australiano Thomas M. Wright. Unhas sensacións que evocará a moitos cinéfilos títulos como “A Semente do Demo” ou “O Resplandor”, “A fiestra indiscreta” ou “Psicose”. [Un artigo de Xan Daniel García Rodríguez]
Os termos nos que aparentemente está formulada esta película poden parecer maximalistas e radicais, pero a súa esencia non ten nada diso. Existe unha sátira dunha serie de colectivos, como os inmensamente ricos, os oligarcas rusos, os traficantes de armas, os modelos de pasarela... Existe tamén sátira de técnicas socialmente rampantes, coma o fomento da productividade. Pero non confundamos!, a sátira de Östlund podería dirixirse a calquera outro grupo.
Calidade e dureza son cualidades que reúne esta película. Calidade no corazón de Antoine, calidade na paisaxe. Dureza, evidente, no argumento. Calidade e Dureza, sempre. Calidade e dureza de nós. Calidade e dureza de literatura nacional e patriótica. Calidade de Liberación Nacional. Dureza de Liberación Social.
Transilvania é un enigma, alomenos en certos aspectos e en certas manifestacións; tamén resulta enigmático este filme, encomenzando polo seu propio título (“N.R.M.”), certamente moi escuro. Transilvania non só suscita misterio, senón que ten unha natureza e unha estructura construidas en base a múltiples polos opostos.
