Unha vez máis, coa proximidade da convocatoria electoral, os medios públicos demostran a súa dependencia. Que se traduce en múltiples fórmulas de desinformación e manipulación. Adaptan as súas axendas ás dos coordinadores de campaña do PPdG, como ocorreu por exemplo durante a pésima xestión da crise dos pellets, levando a Rueda a pintar a mona en programas folklórico/populistas ou meténdoo con calzador no medio dun Telexornal.
Andan as dereitas de borracheira democrática, e no fragor da algarada, pasan do que viva España ao se rompe España nun zigzag. Ás portas de Ferraz, noite tras noite, abandeirados sen escudo e embozados con pedrigrí nazionalista cántanlle a Sánchez o Cara al sol, para que se entere de quen está nas cociñas da movida.
A causa nacional, que lle servira a Bush para alinear a practicamente todos os grandes medios norteamericanos na guerra que emprendeu contra o terrorismo tras os atentados do 11-S, retomouna Netanyahu tras o 7-O. Con éxito: conseguíu o plácet de toda a prensa israelí, agás o diario Haarett, e someteu Gaza a un apagón informativo.
A amnistía dáse xa por descontada. Porque a Constitución non prohíbe expresamente que un Congreso soberano poida aprobar, a través do procedemento establecido, unha lei orgánica de amnistía para feitos directamente relacionados co Procés.
Por máis que a andanada españolista, que agora ten nos neofascistas de Vox aos seus máis fanáticos telepredicadores, veu actuando eficazmente de cortalumes negando a realidade, a chamada cuestión territorial reaparece e penetra unha e outra vez nas axendas do Estado...
Gobernos Drácula
O fascismo do século XXI non evidencia a súa natureza criminal mediante estentóreas e ruidosas manifestacións, como sucedeu nos anos previos ao da súa derrota, en 1945. Acomodou a súa estratexia, sen renunciar ao seu obxectivo de sempre: corromper todo o que...
A convocatoria express de eleccións xerais para o 23 de xullo responde no fondo ao medo de Sánchez a que, vendo a eficacia da estratexia político/mediática de manipulación e propagación desenvolvida antes e durante a campaña, Feijóo e Abascal compitan en reeditala, e teñan tempo de aquí a fin de ano para conseguir que ese desacougo, que vén de penalizar con saña ás esquerdas españolas, acabe en desesperanza e depresión.
A moción non era tanto un torpedo contra o sanchismo -sabíano fracasado- como un reclamo no que picasen todos cantos, nun totum revolutum de indefinidos contornos ideolóxicos, fan da patria un estandarte e dos consensos da Transición que o bipartidismo se encargou de revisar á baixa tras o 23F, as táboas da lei.
Un ano despois da invasión de Ucraína, nada fai pensar nunha estratexia de paz. Quedou desprazada desde o minuto un. A estas alturas, a diplomacia non ten fuelle, e para demostralo non hai máis que ver o ton das penúltimas declaracións, como a do ministro de...
Botabamos de menos na cultura galega, tan de letras e tan popular ao mesmo tempo, un baño de realismo máxico, para facer posible que na Galicia das vindeiras décadas cohabitasen o home ilustrado e o homo videns. E pensamos: por que non un cine galego? Por que non unha televisión galega?
