Unha das peores perversións da política contemporánea é aquela que permite retratar a alguén como un monstro ata que a necesidade fai inevitable a súa redención. É o que lle pasou a Abu Mohammed al-Jolani, o novo home forte de Siria tras a fuxida do sanguento ditador Bashar Hafez al-Assad, a quen os países de Occidente cualificaron durante décadas de terrorista pero a quen agora se ven obrigados a recoñecer como un líder respectable.
Fernando Varela
Fernando Varela
O que a DINA nos ensinou
O relato que propón o PP está cheo de trampas. É coma se ao investigar o colapso dun edificio centrásemos a atención no tempo de resposta de rescate no canto de poñer o foco na responsabilidade legal da construtora que dirixiu a obra ou na administración que non supervisou debidamente a seguridade da construción. Nada pode ocultar a colección de erros e incompetencias que desembocou nunha xestión criminal dunha emerxencia que nunhas poucas horas acabou coa existencia de máis de 200 persoas e coa forma de vida de centenares de miles de cidadáns.
De devasas e alfombras
Por agora non hai ningún indicio xudicial que leve a corrupción máis aló de Ábalos, por moito que no PP teimen en facer de Begoña Gómez algo máis que un castelo no ar. Sábeno ben en Xénova, pero iso é o de menos; se se mantén vivo o tempo suficiente, acabará causando danos electorais irreversibles. Ese é o obxectivo.
E dous ovos duros
“E dous ovos duros”. A escena de Unha noite na ópera (1935), na que o personaxe interpretado por Groucho Marx negocia un contrato e as súas demandas vense impulsadas ata o absurdo polas que fan Chico e Harpo, é unha boa metáfora do modelo de polarización ideolóxica que rexe hoxe en España.
Outono político: desafíos e incógnitas
Sen tempo para dixerir o extremismo nin a polarización, a política española disponse a iniciar no outono un novo ciclo no que devorarse a si mesma. Dun lado, a dereita mediática, xudicial e política; do outro, Pedro Sánchez, o PSOE, Sumar e a súa cada vez máis fráxil alianza política. A fragmentación, alimentada durante o último ano pola amnistía, ten novo combustible: o modelo de financiamento autonómico e a posibilidade de que Cataluña remate por gozar de algo semellante ao concerto económico que xa teñen o País Vasco e Navarra.