A guerra que vén
Chegado, como parece, un tempo de ameazas globais, as esquerdas españolas seguen atrapadas nunha contradición que as leva a unha incomodidade existencial cando se trata de falar de seguridade e defensa. Pode unha esquerda democrática, que aspira a gobernar e protexer os dereitos da cidadanía, seguir ignorando as necesidades de Europa en materia de defensa?
O xogo dos erros
Alberto Núñez Feijóo e os seus colaboradores máis estreitos, os mesmos que o acompañan desde que en 2009 chegara á presidencia da Xunta de Galicia, traballan co obxectivo de precipitar a caída do goberno. O seu soño é unha convocatoria electoral anticipada que poidan presentar como o resultado dun colapso do Goberno de coalición e dunha lexislatura improductiva.
Entre Iago e Polonio
Se Puigdemont é, como Iago, un dos personaxes máis complexos e fascinantes do “Otelo”de Shakespeare, doutor en sementar dúbidas e destruír relacións, Alberto Núñez Feijóo evoca a figura de Polonio, o personaxe de 'Hamlet' que, para moitos, é o
paradigma do peor da política.
A lexislatura estancada
Unha das peores perversións da política contemporánea é aquela que permite retratar a alguén como un monstro ata que a necesidade fai inevitable a súa redención. É o que lle pasou a Abu Mohammed al-Jolani, o novo home forte de Siria tras a fuxida do sanguento ditador Bashar Hafez al-Assad, a quen os países de Occidente cualificaron durante décadas de terrorista pero a quen agora se ven obrigados a recoñecer como un líder respectable.
O que a DINA nos ensinou
O relato que propón o PP está cheo de trampas. É coma se ao investigar o colapso dun edificio centrásemos a atención no tempo de resposta de rescate no canto de poñer o foco na responsabilidade legal da construtora que dirixiu a obra ou na administración que non supervisou debidamente a seguridade da construción. Nada pode ocultar a colección de erros e incompetencias que desembocou nunha xestión criminal dunha emerxencia que nunhas poucas horas acabou coa existencia de máis de 200 persoas e coa forma de vida de centenares de miles de cidadáns.
De devasas e alfombras
Por agora non hai ningún indicio xudicial que leve a corrupción máis aló de Ábalos, por moito que no PP teimen en facer de Begoña Gómez algo máis que un castelo no ar. Sábeno ben en Xénova, pero iso é o de menos; se se mantén vivo o tempo suficiente, acabará causando danos electorais irreversibles. Ese é o obxectivo.
E dous ovos duros
“E dous ovos duros”. A escena de Unha noite na ópera (1935), na que o personaxe interpretado por Groucho Marx negocia un contrato e as súas demandas vense impulsadas ata o absurdo polas que fan Chico e Harpo, é unha boa metáfora do modelo de polarización ideolóxica que rexe hoxe en España.
Outono político: desafíos e incógnitas
Sen tempo para dixerir o extremismo nin a polarización, a política española disponse a iniciar no outono un novo ciclo no que devorarse a si mesma. Dun lado, a dereita mediática, xudicial e política; do outro, Pedro Sánchez, o PSOE, Sumar e a súa cada vez máis fráxil alianza política. A fragmentación, alimentada durante o último ano pola amnistía, ten novo combustible: o modelo de financiamento autonómico e a posibilidade de que Cataluña remate por gozar de algo semellante ao concerto económico que xa teñen o País Vasco e Navarra.
