Cando se pronunciaba o topónimo Toén en Ourense quedaba colgando algo perturbador ou insultante, unha sombra, unha ficción. Como pasaba citando Conxo en Santiago. Esa nube no horizonte do nome era un hospital psquiátrico e a mala conciencia de que cando sinalas alguén...
As advertencias non serven para nada. Como eses carteis de par das vías do tren que din que está prohibido camiñar por elas. A advertencia non está aí para preservar a seguridade do camiñante senón para salvagardar a responsabilidade de quen xestiona as vías. Esta...
As bucólicas
A frase era: ti rascas en calquera galego/a e enseguida sae o agricultor/a que leva dentro. Non houbo matiz sobre se o tal agricultor/a era de antes da concentración parcelaria, de despois, da Idade Media Baixa, que foi antes da concentración parcelaria. Non houbo...
-Vente con nós, que hai merenda. Que nos leva o vento. Escóitase a música. Hai boureo. E así todas as festas. Provocando unha resposta masculinamente seria. Entendida como desprezo aínda que podería ser responsabilidade, concentración ou parálise. -Pero déixate levar!...
Camiñar cara á luz. Esta é a derradeira esperanza. Que quede algo aceptable en algures. A pesar da proliferación dos carteis coas obras do plan Mega de electrificación rural durante a época do desarrollismo autonómico, e mesmo tendo en conta que os puntos de luz e os...
