Levamos moitos anos creando menos emprego que a media española, e a nosa poboación potencialmente activa leva eses mesmos anos medrando moito menos. E unha cousa retroalimenta a outra. Por iso a nosa taxa de paro segue baixando.
Levamos moitos anos creando menos emprego que a media española, e a nosa poboación potencialmente activa leva eses mesmos anos medrando moito menos. E unha cousa retroalimenta a outra. Por iso a nosa taxa de paro segue baixando.
Segundo o Informe Ardán 2025, Galicia adiantou a outras Comunidades Autónomas españolas en PIB por habitante. Un dato aparentemente positivo detrás do que se agocha unha realidade moi distinta: Galicia non consegue reter unha parte da súa poboación activa, que emigra, nin é quen de incorporar unha cantidade significativa de ocupados estranxeiros.
O diagnóstico de hai uns meses sobre a evolución do emprego confírmase, e mesmo empeora, porque agora en Galicia o traballo ocupado medido en horas non só non medrou, senón que se reduciu en case un 3%. Mentres, no conxunto do Reino de España as horas de traballo ocupadas medraron nada menos que nun 35%. Un fracaso sen paliativos da economía de Galicia.
Para que exista unha política de defensa na UE, os Estados membros deberan federalizar as súas estruturas defensivas fóra da OTAN, dos Estados Unidos ou de Gran Bretaña. Ese modelo suporía importantes vantaxes en termos de aportación de fondos e racionalización do gasto.
Un estado (Irán) asinante do Tratado de Non Proliferación Nuclear e que acepta as inspeccións (OIEA), foi atacado por un estado veciño (Israel), que nin asina o Tratado nin acepta inspeccións internacionais, e que conseguiu facerse con armas nucleares por fóra do Tratado. Xustifican o ataque en que sospeitan que Irán pretende facer o que Israel fixo con eles.
Os datos do mes de maio do emprego en Galicia semellan ser para tirar foguetes. Porén, o triunfalismo desatado dalgúns medios non soporta sequera a máis superficial das análises.
Aos que, como en Galicia, podiamos ter todo o consumo doméstico cuberto con hidráulica nun subsistema propio, quedounos cara de parvos con este colapso eléctrico. Temos que ir cara un modelo menos centralizado, menos oligopólico e máis distribuído por áreas, un modelo que tería maior resiliencia e maior resistencia de ciberseguridade.
É sintomática de como andamos desnortados a ausencia dunha alternativa pública en tres asuntos centrais da vida como a vivenda, o mercado eléctrico e o financeiro.
Á vista dos datos de produción de enerxía eléctrica propia e renovable, disporíamos a día de hoxe dunhas 3.000 Ktep de electricidade dispoñible fronte a un consumo interno non electro intensivo (doméstico e servizos) de 700 Ktep, o que nos deixaría dispoñibles máis de 2.000 Ktep eléctricas para cubrir aquelas 3.000 Ktep de hidrocarburos que precisamos substituír no transporte e nos usos térmicos.
A política comercial e arancelaria é, xunto co euro e o BCE, das poucas que teñen un encaixe de facto federal na UE, e na que os Estados deben cumprir as políticas comúns definidas. A sintonía ideolóxica de Giorgia Meloni e Donald Trump supón unha situación de alto risco sobre as decisións dun país que é central na Unión Europea e na eurozona.