Xosé Carlos Arias, o escribiu El tiempo es oro durante a pandemia, xusto cando a idea do tempo da que trata no seu libro deixou de ter vixencia. Arias aproveitou aqueles meses para diseccionar a nova temporalidade dominante no capitalismo actual, nomeadamente no mundo das finanzas.
A morte do Papa Francisco abriu un breve e intenso período de transición, culminado coa elección de León XIV, que a xente corrente, coa entregada complicidade dos medios de comunicación, converteu nun espectáculo de curiosas semellanzas coas xornadas previas do...
Cando un se decata de que hai moi poucas persoas de bondade irreprochable ou absolutamente malvadas, e de que todos somos uns pobres mortais cunha tendencia irremediable á necidade, xa nos fixemos quizais demasiado maiores.
Soa un pouco paradóxico, pero hoxe parece que a única gran certeza é que vivimos nunha época de gran incerteza. Persíguenos decote unha avalancha aceleradísima e inmanexable de datos, informacións e desinformacións, noticias certas e falsas, diagnósticos disímiles e...
Un titular en dous segundos!
Non se me dá moi ben descifrar o mundo. En realidade, creo que non se lle dá ben a ninguén, pois é algo fóra das nosas posibilidades tan estreitamente humanas. Aínda así, non é pouca a xente que pretendeu e pretende ser especialista nese difícil mester. Entre estes...
Conmemoración
Nesta conmemoración da morte do ditador é posible que o foco se poña non tanto na democracia coma nun Franco algo romantizado; non na miseria da posguerra, senón na modernización económica dos 60; non na represión, na censura e no ciscallo nacional-católico, senón na eclosión dun sector social que xa se podía chamar clase media.
Dereita punk
“Non sei se xa non entendo o que pasa ou se xa non pasa o que entendo”. A frase, lida por aí, é unha acaída expresión de desconcerto e dou por suposto que foi emitida por unha persoa maior.
Bolxevique ou menxevique
Conta Stephen Greenblatt que nos anos 70 impartía en Berkeley un curso denominado Estética marxista. O futuro autor de O xiro (El giro, en Crítica, moi recomendable) inclinábase nesa materia por marxistas máis ben heterodoxos e pouco concluíntes, como Walter Benjamin ou o primeiro Lukács.
Sempre me chamaron a atención os escritores que, por causa das súas circunstancias persoais, deciden cambiar de lingua e escribir nun idioma alleo, novo, aprendido xa no tempo da madurez. Non forman lexión, pero son coñecidos e poderosos. Véñenseme á cabeza Samuel...
Coa compra da antiga twitter -hoxe X- por parte de Elon Musk, os rasgos máis lamentables que xa aqueixaban antes a esta rede social non fixeron outra cousa que extremarse. Agora é bastante habitual ler ou escoitar elexías nostálxicas polo funcionamento da versión...
