por Rexina Vega
Alá foi un nadal máis, un nadal que, con todo, foi ben distinto dos outros nadais. Malia as luces, que en Vigo foron aínda máis rechamantes e profusas que outros anos, faltou alegría.
Lembro os tempos máis duros da crise. Tamén entón atopamos esa tristura no aire, pero daquela aínda a xente se esforzaba por desexar un “Feliz ano!”, un “Bo nadal!”, unhas “Felices festas!”. Desta vez non, desta vez, por máis que teimases no ritual apenas ninguén contestaba: “Nada que celebrar”.
Este ano foi un ano raro, un nadal raro, unha canseira permanente coándose polas regañas da purpurina. O noso mundo está exhausto, canso de restriccións e de proxectos cancelados ou en suspenso.
A mocidade, que mercou un vestido especial para as festas de fin de ano, tivo que volver tragar as súas ganas, as apertas e os risos descontrolados, a alegría do reencontro. Cunha rúa varrida polo silencio do toque de non queda, este ano vello marchou coa rapazada outra vez metida nas súas casas, oscilando entre o pixama de osiños do confinamento ou a maquillaxe intensa para a foto de Instagram. A festa convertida nunha foto e un comentario tribal. Corpos convertidos en fantasmas esgazados da realidade.
A creba entre nós e o mundo axigántase. Como acompañar aí á xente nova que agora comeza a andar? Como pensar en reconfortarlos se os valores nos que criamos están sendo triturados. “No future” era un lema fácil para un punkarra dos setenta, un lema para un mundo sólido, para un mundo optimista.
Non sei como afectará esta incerteza permanente ás novas xeracións. Vexo a súa xuventude, o ímpeto vital que se arrepón ante o fatum. Aí o está, o seu carpe diem, o impulso de gozo que se desprega ante a mínima oportunidade. Serán logo así? Enfrontados a un mundo que se ensombrece e que lles fará oscilar entre a necesidade salvaxe de apreixar o instante e o de repregrarse para sacar as unllas da supervivencia?
Eu, pola miña banda, inicio o ano novo con tristura. Ultimamente cústame ter ilusión, confianza no que está por vir. Entendo que é un cansazo no que conflúe tanto a idade como as circunstancias. Con todo, e malia a que esta noite de fin de ano deixeime escorrer polo pozo do desánimo, principio a mañá co meu ritual de todos os aninovos. Deposito no andel a axenda do ano que acaba e que se une á ringleira de cadernos de días usados que colecciono, un testemuño físico do paso do tempo, un botar fóra de min.
Cada ano escollo unha frase que, escrita na primeira páxina do caderno novo, quero que marque o meu ánimo na seguinte rolda de estacións. Desta vez xorde a voz dun home centenario, dun home instalado xa na velleza extrema e que advirte do ilusorio de todo propósito. “A esperanza é a espera do inesperado” copio de Edgard Morin. Non sei ben por que escollo esa frase ou por que esa frase é a que me escolle a min. Non, non é verdade. Claro que o sei! Unha frase como esta certifica a miña entrada no lúcido territorio da vellez. Oxalá poida manterme fiel a ese desapego. Oxalá a idade me libere.
Decido logo pasear pola beira do mar, vai un vento quente que non é propio desta época, unha brisa de primavera. Hai un cheiro a mimosas no aire, unha dozura marela. Son as primeiras, adiantadas un mes ao seu momento normal de floración. Mimosas inesperadas que testemuñan, alén do cambio climático, que estamos sempre ante o descoñecido e o misterio.
Feliz ano novo!
O camelio e a casa
Saio ao xardín. O ceo está azul e as cousas aparecen nimbadas polo ouro do sol e o branco da xiada. Teño un novo camelio que plantar, un novo ser vivo do que me hei de preocupar, que hei de gozar como fago con todo o que medra nesta terra que aos poucos vou colonizando.
Durante todos estes anos plantei moito, e cada vez que plantei, confiei e agradecín esa sensación de pisar unha terra só miña, de plantar para o futuro. Imaxinaba que o meu xesto transcendería, que esa vida vexetal permanecería aquí para os meus cando eu xa non estivera.
Hoxe, nesta mañá solleira, volvo repetir o xesto, abrir o foxo e logo amparar as raíces, como se lles botase por riba un amoroso cobertor da terra amiñocada. Pero xa non é o mesmo. Vaime abandonando a sensación de permanencia. Dun tempo a esta parte noto como a idea mesma da casa vaiseme desluíndo, perdendo o sentido que tivo. Penso na idea de patrimonio, en min como legataria, e entendo que é difícil que os meus volvan a este espazo, que retornen ao punto de partida A casa xa convertida nun lugar da memoria.
Por iso xa non me importa, como antes me importaba, embelecer este espazo natural, facelo meu, facelo noso. Esa intervención comeza a perder sentido, e eu comezo a sentir a necesidade de fuxir tamén de aquí, de desistir da propiedade.
Este xardín, esta terra non é a dos meus devanceiros. Podo pois rescindir o contrato que me liga a estas coordenadas. A casa como chantaxe, a casa como lastre, a casa como obriga.
Así estou agora, acabado de plantar o camelio que non sei se verei medrar nun lugar que comezo a ollar con ollos de estranxeira.
