O Parlamento galego, que ten acubillado maiorías absolutas durante a maior parte da súa historia -non é cousa de pórse a comparar pero se cadra había que chamar aos do famoso libro Guiness- funciona decote en dous modos. As cousas saen para diante por consenso ou, como diría Pablo Iglesias en referencia á vaporosa toma dos ceos, por asalto. Isto é: ou o partido maioritario na cámara promove ou se suma a un amplo acordo, ou as leis e iniciativas saen de maneira unilateral. Un problema, na medida en que esta prolongada “liberdade de iniciativa” do Partido Popular esfarelou e desartellou algo que os nenos da autonomía xa nin coñecemos: a cultura do diálogo e do consenso parlamentares. O acontecido esta semana coa comisión de investigación sobre a contratación pública da Xunta no eido sanitario -a pandemia e os sobrecustos do hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo- é boa proba.