Carta de axuste
E digo eu…
A velas vir
Cara B
Luz de gas
As Claves
Carta de axuste
E digo eu …
A velas vir
Luz de gas
Cara B
Fiadeiro
A pesar da desfeita na súa xestión da pandemia e dos escándalos xudiciais que envolven a Donald Trump, os hiper capitalistas dixitais dos Estados Unidos van agora da súa man para manter a hexemonía militar e tecnolóxica daquel país. Pois hoxe está claro que esas son as dúas caras dunha mesma moeda.
Paga a pena deterse nos titulares de actualidade do mes de xaneiro. Non só nas bravuconadas de Trump sobre Groenlandia ou Canadá, senón na tregua en Gaza, no ascenso da extrema dereita europea ou na evolución da guerra en Ucraína. Na casa, continúa a ofensiva contra o goberno progresista mentres no ámbito galego BNG e PSdG non se entenden, para fortuna de Alfonso Rueda.
Esta semana Galicia apareceu inzada de narrativas ligadas á extrema dereita. Dende unha mal disimulada aporofobia camuflada baixo a cruzada antiokupación á posta baixo sospeita das persoas que precisan dunha baixa laboral, sen esquecer o negacionismo histórico, nesta ocasión sobre a illa de San Simón, para cuestionar todo o que cheire a memoria democrática.
Diante das presións avanzadas por Trump para que Groenlandia pase a ser controlada pola superpotencia norteamericana (mesmo cunha oferta de inclusión como novo Estado federado naquela Unión), convén lembrar que chove sobre mollado. Pero sobre o actual encaixe xeo estratéxico de Groenlandia cómpre sinalar a xigantesca dimensión territorial e dos seus recursos minerais, enerxéticos ou pesqueiros, así como a súa posición crucial nas novas rutas marítimas do Ártico e nas comunicacións globais.
Francia e a ultradereita: disección dun ascenso político
Politólogos, economistas e sociólogos de toda Francia levan meses tratando de dar unha explicación ao ascenso da extrema dereita cunha nova vaga de publicacións das que se extraen hipóteses que poden ter interese fóra das fronteiras do hexágono galo.
Que fai un partido federal nun país autonómico?
Despois do recente pacto de Goberno para a Generalitat de Catalunya entre o PSC e ERC, tiña un especial interese en comprobar se a folla de ruta definida polo PSOE no seu Congreso do pasado mes de decembro abre un marco claro de posibilidades para o encaixe de financiamento acordado. Entre tres opcións posibles: reforzar o marco autonómico actual, deseñar unha federalización do mesmo ou -como queren ERC e Junts- emular o sistema de concerto vasco o máximo posible.
A Xunta enfróntase ao Goberno polos fondos europeos e ao BNG por Castelao mentres a TVG vai perdendo músculo. Neste panorama, os socialistas encaran unhas primarias fundamentais nun partido con versos soltos.
En liña co suposto liderado de Galicia en crecemento económico durante 2024, a Xunta impulsa a idea dun balance moi positivo do emprego no mesmo ano. As cifras, pola contra, permiten chegar a unha conclusión matizada: Galicia é cuarta pola cola en España en novos cotizantes.
A lexislatura estancada
Unha das peores perversións da política contemporánea é aquela que permite retratar a alguén como un monstro ata que a necesidade fai inevitable a súa redención. É o que lle pasou a Abu Mohammed al-Jolani, o novo home forte de Siria tras a fuxida do sanguento ditador Bashar Hafez al-Assad, a quen os países de Occidente cualificaron durante décadas de terrorista pero a quen agora se ven obrigados a recoñecer como un líder respectable.
Pablo Sapag, profesor UCM: “O acontecido en Siria dende 2011 debe entenderse en chave xeopolítica”
Pablo Sapag, profesor da Universidade Complutense de Madrid, dedicou a súa vida profesional aos estudos sobre propaganda de guerra e comunicación en conflitos armados. Correspondente de guerra durante máis dunha década e con ascendencia siria, boa parte dos seus traballos de divulgación céntranse na situación dese país a partir da guerra desatada no ano 2011. Coa caída do réxime sirio e o exilio de Al Assad, quixemos contar coa súa voz para coñecer o que sucedeu e, especialmente, o que pode suceder en Siria.
ALTRI: a codicia insaciable
A manifestación do 15 de decembro representa a culminación -de momento- da contestación popular á implantación do proxecto da pasteira na Ulloa. Científicos e científicas de diversas disciplinas argumentaron tamén en contra da instalación. Visto o visto, se ao goberno galego lle quedara un ápice de dignidade, non cabería outra medida máis racional, sensata e democrática que a da paralización inmediata. Pero non. O goberno galego insiste teimudamente nas súas supostas bondades.
É innegable -véxanse senón as cadeiras xiratorias- a influencia das empresas enerxéticas sobre os Gobernos da Moncloa. As grandes empresas do sector contan moito en Euskadi e en Catalunya e son quen de facer que PNV ou Junts tapen o nariz e voten contra do imposto eléctrico xunto cos que din querer ilegalizalos (Vox). Practican o patriotismo eléctrico “a la madrileña”: os ricos non pagan impostos. E súmanse ao PP.
Logo dun ano electoral que inaugurou o ruedismo propiamente dito, era de supor que dende o PPdG, o BNG e o PSdG houbese moito que dicir para pechar 2024. E hóuboo, por suposto, sen ningún matiz nin punto de encontro próximo. A xulgar polo que se conta dela, existen polo menos dúas Galicias, se cadra tres ou máis.
O ano que ven de pasar (2024) deixounos unha serie de “perlas cultivadas” que vale a pena lembrar brevemente. Dende a lawfare contra o goberno español ás incertezas sobre o futuro de Núñez Feijoo como presidente do PP. En Galicia, mentres Altri enfrontaba a cidadanía co goberno, este último esquecía a figura de Alexandre Bóveda.
A semana pasada, cos derradeiros compases do ano, as tropas israelís mataron outros cinco xornalistas, todos palestinos, en Gaza. A fría estatística non deixa lugar a dúbidas: Israel é o Estado que máis xornalistas mata hoxe no planeta, con máis de 155 durante a presente guerra.
