Os medios galegos seguen ancorados respecto da cultura nos vellos e caducos modelos periodísticos. Os diarios tradicionais adaptaron as súas tallas ao corpo social, sen máis autoesixencia que a de resistir mirando para outra parte. Imos con moito retraso. No fondo, estamos pagando as consecuencias de terlles negado significación cultural propia aos medios de comunicación durante moitos anos.
O goberno de Rueda viuse sorprendido polo clamor popular contra o macroproxecto de Altri. Banaliza e criminaliza canda o PP as mobilizacións sociais que os acurralan, temendo que esa marea cívica produza os efectos que tivera para Fraga e o partido a do Prestige.
Aproveitar que o pontificado de Francisco encara a recta final para desacreditar o seu legado e asegurar nun próximo cónclave a elección dun papa conservador, é o que explica as acometidas que vén sufrindo por parte dos que o teólogo Juan José Tamayo describe formando parte da internacional do odio e a alianza cristofascista.
A pretensión de cantos, con Trump no vértice, conforman a alianza entre as grandes empresas do capitalismo tecnolóxico e financeiro e a extrema dereita mundial é a supremacía dunha elite global supranacional. O que o economista Branco Milanovic chama cesarismo globalizado.
A pregunta coa que encabezo esta carta non é baladí: é o sentimento máis poderoso que a verdade? Levándoa ao terreo da política, e ao das plataformas nas que aniñan cantos fan das redes sociais unha esterqueira, interioriza que estamos expostos aos efectos dunha corrente que desertiza a democracia. Acaba por facela improdutiva e impracticable.
Todos os indicadores sociolingüísticos apunta ao que o galego está máis ameazado que nunca. De non remedialo a tempo, as aspiracións dos representantes do supremacismo lingüístico español de levar o galego a unha vía morta poden acabar por converterse en realidade.
Os neofascistas son o cabalo de Troia que penetra en terreos de conquista para desde dentro ir gañando batallas nunha guerra cultural que ten nas políticas neoliberais, no instrumental da dixitalización e tamén nos actores da política conservadora e socialdemócrata que os normalizan e lexitiman aos seus máis eficaces aliados.
Nun exercicio de funambulismo da peor especie, á vez que renega das mordazas coas que réximes autoritarios atan en curto as liberdades de expresión, de información e medios, Rueda copia deles e fai tábula rasa de todo canto un réxime democrático prevé para impedilo.
Lonxe de botar balóns fóra poñendo o peso da culpa exclusivamente na balanza do tan manoseado sanchismo, ben faría Feijóo en desactivar as mil e unha minas que seguen ameazando a democracia e a convivencia. Como? Colocando o pé no acelerador do plan de rexeneración democrática que Sánchez apenas programou ao ralentí o pasado 27 de xullo.
Ao facer non amnistiables os delitos de malversación, os maxistrados da sala segunda do Supremo frean en seco a lei contra a que xa se pronunciaran antes da súa aprobación no Parlamento, e tentan á súa vez pechar a vía europea para que Puigdemont non se acolla a ela. Tanto a oportunidade -cando se negocia unha investidura en Catalunya- como o argumentario utilizado -imaxinando as consecuencias económicas dunha independencia que eles mesmos calificaron no 2019 de ensoñación- levan a pensar na intencionalidade política desta decisión (lawfare). Ao tempo que evidencia a necesidade dunha reforma de calado que limpe e democratice a xustiza, moito máis alá do que comporta desencallar mediante un intercambio de cromos o funcionamento do Consello Xeral do Poder Xudicial.
