A reforma pendente do sistema de financiamento autonómico
O sistema de financiamento de réxime común vixente aprobouse no ano 2009, Lei 22/2009, e establece a necesidade de revisión quinquenal, o que ate o de agora non se cumpriu. É por iso polo que se di que “caducou”, e cómpre que se aprobe un novo modelo de financiamento autonómico que se adapte mellor ás necesidades reais dos territorios, pero sobre todo das persoas.
Aquela curva de xullo
A sentenza do Alvia púxolle fin a un mes de xullo onde salientou, por motivos distintos, a cidade da Coruña. Por unha banda, porque será unha das sedes do Mundial 2030 en España; por outra, pola gravísima folga no servizo de recollida do lixo que levou ao Concello a declarar a alerta sanitaria para poder contratar un novo servizo de urxencia. En Lugo, a sentenza da Audiencia Provincial pechou da peor maneira o controvertido caso Carioca. Sorprende a facilidade con que a xudicatura chegou a pactos para quitar traballo do medio coma quen baleira o rocho. E como cada ano cada ano cando chegan os exames de selectividade, emerxen as apelacións aos “dezasete sistemas educativos” e “dezasete exames distintos”, orixe de todos os males habidos en España.
Macron mantén a Francia en stand by
O presidente da República rexeitou a proposición da Nova Fronte Popular de nomear primeira ministra á súa candidata, Lucie Castets. Semanas despois da celebración do escrutinio lexislativo, o xefe do Estado fai gala de pouca dilixencia por desbloquear a situación, afirmando que “ninguén ganou” e apelando á conformación dunha fronte republicana en ausencia dunha maioría clara. Co gallo dos Xogos Olímpicos, o dirixente francés atopou a escusa ideal para seguir a contemporizar e proclamara unha “tregua política” até finais de agosto.
Para corrixir desigualdades: Federación ou Confederación?
Agora que no Reino de España toca reformar a fondo o noso sistema autonómico (e non só no eido orzamentario), convén ter claro se o horizonte plurinacional desa reforma debe ser federal ou confederal. En Galicia, se falamos de reducir desigualdades, eu teríao bastante claro.
En 2023, na China a demanda externa restou seis décimas ao crecemento do PIB en troques de sumar, e nos Estados Unidos sumou seis décimas por vez de restar. Un cambio radical de papeis no ano 2023 do que compre tomar boa nota para entender boa parte do que está a pasar polo mundo (guerras comerciais e das outras incluídas). Produto da inflexión das anteriores presidencias de Donald Trump que, nestes asuntos, continuou Biden.
A recuperación da parálise provocada pola pandemia viuse freada polos problemas de abastecemento, o proteccionismo comercial e os conflitos bélicos en Europa e Oriente Medio, que provocaron un intenso proceso inflacionista e unha suba dos tipos de xuro. Así se desprende dos datos do Fondo Monetario Internacional (FMI) sobre a evolución do PIB en grandes áreas do mundo.
Á hora de falar de responsabilidades, a opinión pública occidental non pode negar a súa propia. A aparente indiferenza con que un sector nada desprezable está asistindo ao xenocidio dos gazatís non poderá impedir que, mais cedo que tarde, este crime de guerra pese nas nosas conciencias. As conciencias dunha opinión pública occidental que ao tempo que aplaude, e con razón, que se declare criminal de guerra a Vladimir Putin non pide o mesmo para Benjamin Netanyahu.
O cumio da Organización de Cooperación de Xangai (OCX) recén celebrado en Astana, Casaquistán, veu dar un novo impulso á reordenación xeopolítica global que impulsa China, quen asume a presidencia rotatoria do organismo. A maiores, o presidente Xi Jinping aproveitou o encontro para celebrar dúas visitas de Estado, unha ao país anfitrión e outra ao veciño Taxiquistán. No primeiro, co presidente Kassym-Jomart Tokayev, que fala chinés con fluidez tras vivir na capital Beijing como diplomático soviético de 1985 a 1991, rubricou unha “asociación estratéxica integral permanente excepcional”; e co presidente taxico, Emomalí Rahmón, estableceu unha “asociación estratéxica integral da nova era”. Formulismos, dirán, pero con miga.
Estes días foi aireado un gráfico segundo o cal en Galicia se pode ser un “profesional” moi ben retribuído. O truinfalismo desta información oculta detalles que merecen unha análise máis profunda que amosa unha realidade moi diferente.
No auxe do alugueiro a curto prazo (pisos turísticos), están tendo unha intervención decisiva as plataformas online. Así estamos vendo como medra a oferta de vivendas privadas de uso turístico que se comercializan a través destas plataformas dixitais, xa que permiten unha moi alta rendibilidade ao reducir grandemente os custos. Unha expansión que ten como contrapartida tanto a “xentrificación” e a conseguinte desnaturalización dos espazos urbanos, que están experimentado unha crecente perda de calidade do hábitat, como un encarecemento dos prezos de adquisición ou de alugueiro de vivenda a longo prazo que veñen provocados pola a caída da oferta e que nalgunhas cidades galegas poden chegar ao 40%. Unha expansión dos pisos turísticos que ten lugar nun marcado inmobiliario onde a escaseza de vivenda en propiedade ou en alugueiro a prezos accesibles é unha constante derivada da ausencia de alternativas habitacionais. Unha situación que se viu agravada polos constantes desafiuzamentos (entre 10 e 12.000 anuais) que teñen lugar logo do estoupido das burbullas inmobiliaria e crediticia.
